ZAMANE ÇOCUKLARINDAN ZAMANE SORULARI
Şimdiki çocuklar, bizim belki 20'li-30'lu yaşlarımızda ancak aklımıza gelen bazı soruları dümdüz soruveriyor. Kâbe'yi ve tavafı anlatıyorsun mesela, soru geliyor: "Haceru'l-Esved'i niye selâmlıyoruz? Canlı mı?" Veya ölümden sonraki hayatı, cennet ve cehennemi konuşuyorsun, lafını kesip yapıştırıyor: "Madem Allah bazı insanları ateşe atacak, o zaman onları neden yaratıyor?" Ya da şöyle bir soru: "Her inanç sahibi, kendi inancının en doğru olduğuna inanır. Biz, bizimkinin en doğru olduğunu nereden biliyoruz?"
Hepimiz farklı şekillerde küçüklerle muhatabız. Anne-baba olarak, eğitimci olarak, amca-dayı-hala-teyze olarak, abi-abla olarak... Çocukların türlü sorularına hazır olmak ve boşa düşmemek için, derinlikli ve çok yönlü okumalar şart. Kendimizin ikna olmadığı hiçbir konuda, kimseyi de ikna edemeyiz. Çocuklardan zor sorular geldiği vakit bocaladığımızda, onların zihinleri daha büyük soru işaretleriyle doluyor.
Her soruya her yaşta cevap verilemez elbette. Ama sorular karşısında köşeye sıkışmamak ve acziyet sergilememek için epey bilgi, hazır cevaplık, kendine güven, soğukkanlılık ve gerektiğinde konuyu hızlıca değiştirmeye yarayacak yedek sohbet konuları gerekiyor. Ki çocuk, zihnine doğanların cevabını tehlikeli sularda aramasın.
| 
Taha Kılınç
Akhilleus ağır adımlarla ona doğru yürüdü. "Çok konuşuyorsun," dedi.
"Pekala, sen de yeterince konuşmuyorsun," dedi Akhilleus'a.
Sayfa 96 - Pegasus YayınlarıKitabı okudu
Düşünceler /Öykü
"Her birimizin yalnızca şimdiki zamanda, bu kısacık anda yaşadığını unutma; geri kalan günlerimiz ya çoktan geçip gitmiştir ya da bilinmeyen gelecektedir."
Bak bak bak, ne de iddialı konuşuyor, ne de hakikati perçeminden yakalamışcasına emin kendinden. Ah şu filozoflar yok mu! Bir yanlarıyla insan aklının ne muazzam bir şey olduğunu
Mevlânâ Mesnevîsinde Hz.Musa ve Çoban hikayesini anlatırken Hz. Musa’nın kendi hâlinde ve kendince Allah’la konuşan bir çobana rastlamasıyla başlayan hikâyesini şöyle kurgular:
Hz. Musa (a.s.) dağları dolanırken bir çobana rastladı. Çoban, dizüstü çökmüş, ellerini semaya açmış dua ediyordu.
Bu durum Hz. Musa’nın çok hoşuna gitti. Ama çobanın
33 Kurşun / Ahmed Arif röportajı
— Başınıza başka gelenler..?
AHMED ARİF — Şimdi adını çıkaramıyorum, o arkadaştan özür dilerim.
Felsefe hocasıydı. Bir gün yanında iki arkadaşıyla çalıştığım gazeteye geldi. Kendini tanıttı, çay içip konuşuyoruz. O zamanlar TÖS var, Türkiye Öğretmenler Sendikası. Laf aramızda, “Yahu bırakın artık böyle işleri. Doğru dürüst öğretmen olun. İş tutun, evlenin, çoluk çocuk sahibi olun” dedim. Bana, “Anam gibi konuşuyorsun” diye cevap verdi.
Dedim ki: “Ben bunu bir tariz, bir hakaret saymıyorum. Anan böyle konuşuyorsa kurban olayım ona. Onun da ellerinden öperim. Benim de anamdır o kadın. Hapishanecilik bir meslek değil ki yani…”
“Bak Ahmed Abi” dedi, “Anamın bir hikâyesi var, sana onu anlatayım. Hapisten çıktık, bizim evde oturuyoruz. Çay, kahve içiyoruz. İşte meyhaneye gidiyoruz geliyoruz 7-8 arkadaş. Hep birlikte hapis yatmışız. Anam, oğlum bırakın bu dedikoduları diyor. Ev-bark sahibi olun, bir işe girin. Arkadaşlardan biri bir gün, `Bak teyze’ dedi. `Sana bir şiir okuyayım.’ Ve senin “Hasretinden Prangalar Eskittim” kitabını çıkardı, başladı `Otuzüç Kurşun’u okumaya. Anam ne dedi biliyor musun: `Girin ulan, hepiniz hapse girin. Ben hepinize bakarım.’ Anam ondan sonra bu olayın hikâyesini anlattı. Hem de çok daha ayrıntılı bir biçimde.”
Kaynak: insanokur.org/ahmed-arif-in-o...