Ben yürüyen bir paradoksum. Ben dağınık ve çelişkiliyim. Her küçük şeyde güzellik görürüm ama çok şeye gelince karamsarım. Genç ve yaşlı insanlarla dolu bir odada genellikle kendimi sağduyu açısında en akıllı kişilerden biri olarak görürüm, yine de genel davranışta saptıran şeyler yapmıyorum. Sosyal bir insan olduğumu söyleye bilirim, herkese en iyi şansı verecek kadar açık görüşlüyüm ama dinlemeyi beceremiyorsan ve sadece kendinden konuşmak için konuşumayı kullanıyorsan dikkatimi hemen kaybediyorsun… ben, aklım ve eylemlerimle çatışan yürüyen bir paradoksum. Her zaman mutluluğun peşindeyim, yine de çoğu zaman gerçeklikten uzaklaşıyorum ve ben acı tatlı, nostaljik ve üzgün hissettiren şeyleri düşünüyorum. Başkalarına ilham verebilen ve bunu yaparak başkalarına yardım edebilecek biri olmak istiyorum, ancak gerçekten umursamadığımı düşünmekten kendimi suçlu buldum, özelikle hak etmeyenler için. Hırslarım var dünyayı değiştirmek için büyük şeyler yapmak istiyorum, yine de üstümü giyip dışarı çıkıp ayak işleri yapmak için çok tembelim…🦋
Severken gitmenin ağırlığını bilirim. Çok severken hiç sevilmemenin acısını da bilirim. Sevilmek hariç her şeyi çok iyi bilirim.
DOSTLUK MAKALESİ
(Bana Göre de Dostluk Böyle Olmalıdır, Değil mi ,Değerli Dostlar)
***
Dost ve dostluk dediğimiz, çokluk ruhlarımızın beraber olmasını sağlayan bir rastlantı ya da zorunlulukla edindiğimiz ilintiler, yakınlıklardır. Benim anlattığım dostlukta ruhlar o kadar derinden uyuşmuş, karışmış kaynaşmıştır ki onları birleştiren dikişi silip süpürmüş ve artık
Herkese kocaman bir Eyvallah
Neden böylesin demeyin:
Mesela ben hiç annemin elini tutup gitmedim okula, babam hiç taşıyamadı çantamı...
Yorulmak, yolda kalmak gibi bir şamsım yoktu benim...
Kimse halimi sormadan iyi değilsin biliyorum demedi, yada ben anlatmadan anlamadı derdimi...
Sonra neden yenilmiyorsun diye sordular, ben en çok çocukluğuma yenildim artık nasıl kaybedebilirim...
Ben kendimi kaybettim daha kimi kaybede bilirim...
Gömdüğüm hayallerime çok ağladım şimdi hangi kabirde göz yaşı dökerim...
Sorular sormayın bana ben hiçbir cümleye artık cevap değilim...
🖤
Yazarken
Düşünüyor insan yazarken- gerçekten bunları benden başka okuyacak kimse var mı diye. Yani laedri olarak gönderebilirim tabii ki her daim dünyaya, ama benim altımda benimle alay etmeden okuyacak, benim yazdığımı bilecek... İşte burada duraksıyor insan. Etrafta başkaları da varken yazmak çok garip değil mi? Sanat sanat içinse yazmak da benim için
Varken "iyi ki varsın" diyebilmek....
Bu uygulamayi çoğu zaman içimi boşalttığım bı sayfa gibi görüp, elimden geldiğince üzeri örtülü cümlelerle kendime,zamana bı iz bırakıyorum
Ama bugün, 'derdim bendeki saygınlığını kaybeder' düşüncesini atıp.
Sadece bir kişinin sonuna kadar okuyup bı hatırlatmaya vesile olması niyeti ile perdesiz yazacağım.. acının edebiyatını yapıp
"Birini beğendiğimde bugün çok hoş
olduğunu söylerim,yetenekli olduğunu
düşündüğümde yüzüne karşı takdir ederim;
nazik hareketini övmekten çekinmem.
Dil cimriliğinin ne denli zehirli olabileceğini
bilirim çünkü ; iyi olanı zikretmek bizden
eksiltmez, ama birilerine hayat verir."