Kime göre neye göre? Sorusunu hepimiz duymuşuzdur. Ve hatta modern zaman insanının ağzındaki sakız gibidir. Bu basit gibi gözüken soru gerçekten basit mi diye baktığımızda aslında öyle olmadığını söyleyebiliriz.
Soruya büyütecimizi yaklaştırdığımızda aslında arka planda şöyle bir ön kabul vardır:Dünya üzerinde genel geçer bir doğru yok. Gerçekten öyle midir bugün doğru saydığımız yarın veya öbür gün yanlış kabul edilmeye mahkum mudur? Hakikat kavramı dediğimiz şey geçmişte mi kalmıştır?
Dünya üzerinde başlangıç doğrusunun İngiltere'nin Greenwich kasabasından geçtiğini coğrafya kitaplarından okuruz. Bu doğru sayesinde yerel saat hesaplamaları yapar ve başka kolaylıklardan faydalanırız. Yani insanlar işlerini halledebilmek için sabit bir doğruya ihtiyaç duymuşlar. Peki ya tek atımlık hayatımızı hangi doğruya göre düzenleyeceğiz? Neye göre yaşayacağız,tercihlerimizi,davranışlarımızı neye göre belirleyeceğiz? Metnin en başına dönersek bu soruyu tekrardan soralım:Neye göre kime göre? Aslında bir cevabı var,Kur'an-ı Kerim ve Sünnet-i Seniyye'ye göre. Fakat heyhat modernleştiğini iddia eden aynı zamanda barbarlaştığı gün gibi ortada olan insan kendisini var edene sırtını çevirmiş. Yaratıcısına kendimi en iyi ben bilirim demiş. Fakat bu seçiminin sonuçlarını iki büyük dünya savaşıyla görmüş dünyanın bir çok yerinde yaşanan haksızlıklar ve zulümle tatmıştır.
Doktorum, bütün bunların depresyon belirtileri olduğunu söylüyor. Ondan iyi bilirim depresyonu! Hayatım boyunca içinde yaşadım. Bu, depresyon değil. Çok zor geçen bir değişim sürecinin sancıları...
Benim sesim hep kısıktı.. Bir yerde korkup annesinin cebine giren kanguru yavruları gibiydim.. Çabuk üzerdi beni zaman, en çabuk ben yanardım ateşten, halen öyle.. Bir kez kendimi düşünürsem, başka şeylere üzülmüşlüğümü hayatımın bana yüklediği bir sorumluluk olarak bilirim.. İçime bir korku düşerse bunun rüyasını önceden görürüm, hissettiğim şeyler hayatımın merkezinde debelenir çünkü.. Tarih işte beni yakar da yıkar da ama her şey olacağına varıyor diyorum; onu öğrendim misal.. Üzüle üzüle de olsa bir adım ne geri çekilebiliyor insan ne bir adım yaklaşıyor.. Çözülüp düzelecek olan elbet düzeliyor, sizinle olan size geri geliyor.. Öyle halatla sımsıkı bağlıymış yahut pamuk ipliğiymiş bilmiyorum ben; tutunan bir şekilde tutunuyor size.. Samimiyetinizi, mücadelenizi bile iyi biliyor.. En azından ben biliyorum; bu halis.. Midemde çok fazla kirpi yürüyor, çok fazla yağmur yağdı, düze çıkmak değil amacım ben en dipte de birinin elini tutmaya alışır, onu orada severim.. İşte zaman ilerliyor bir aleyhte işleyen şey budur, bir de uzaklık var ve her şeyden öte, her şeyden daha zor, dokunamamak var ve özlemek; bunlar kalbimin zırhı oluyor.. Yine ben bir şeyler yazıyorum ve yine sabah oluyor.. Olmayacak sanmamıştım zaten..
Özkan Öngel
CANIN ÜÇ PARÇASI: ZİHİN, İRADE, DUYGULAR
Canın üç parçası ve ruhun üç parçası vardır. Hem canın hem de ruhun üç parçasının neler olduğunu keşfetmemiz gerekir. Ayrıca yüreği de tanımlamalıyız. 1. Selanikliler 5:23, üç parçalı bir varlık olduğumuzu gösterir. Ruh, can ve beden. Ancak yürekten söz etmez. Yürek nedir ve içsel parçalarla ve saklı parçayla nasıl bir ilişki içinde
Sayfa 51 - Akarsu YayınlarıKitabı okudu
