Nasıl da çok görürdü uykuyu ! Şimdi çok gördüğü şey hayattı artık .
Jack London'un şuana kadar okuduğum her kitabını sıkılmadan bitirmişimdir ve aklımda her zaman bir soru işareti bırakır .
Hem akıcı hem de aydınlatıcı satırlar yazan bir yazara hayran olamamak elde değil :)
Özellikle bu yarı otobiyografik romanı Martin Eden'e hayran kalmamak hiç elde değil :)
Martın Eden bireysel bir mücadelenin
Modern dünyanın ilkel insanları! (+18)
"Bugün İstanbul gibi bir metropolde gece tek başına bir kadının yürümesi vahşi cangıl bir ormanda yürümesinden daha tehlikelidir."
Ne garip şu insanoğlu. Önce büyük şehirler, yüksek binalar inşa etti, sonra kendini o şehirlerde yaşamaya mahkum kıldı. "Sanal şehirler yaratıyoruz. İçinde doğanın olmadığı, insanların yaşayamadığı
420 syf.
·
Not rated
Dünyanın en çaresiz çocuklarına en büyük hayalleri kurduran, umut denilen o doğal felaketten nefret ediyordum!”
“Çünkü her ne kadar, geçen onca süre içinde hayli değişmiş olsam da, daha iyi bir insan değilim. Sadece, o günlerde her neysem, onun dahasıyım!”
Her günü ilk kez yaşıyormuş gibi hissedecek kadar unutmak
80 syf.
10/10 puan verdi
Şimdi herkes salgın felaketini konuşuyor. Ne var ki insanı asıl üzen şey, yaşama sevincine gölge düşmesi.
Belirsiz bir umuda güvenerek yaşamaya çalıştığımız bu günlerde, Özdemir Asaf bir anda girdi, hayatıma.
Oğlum, bugün teslim aldığı koliyi açar açmaz " Anne al, bu kitap sana! " dediğinde, önce şaşırdım. Çünkü hayatımda bu zamana kadar bir tane şiir kitabı okumuştum, o da Cahit Sıtkı Tarancı'nın " Otuz Beş Yaş " isimli şiir kitabı. Enteresan bir tesadüf ki o kitabı da kızım almıştı.
Sonra alıp, başladım okumaya. Her sayfada sadece bir dörtlük. Hâl böyle olunca da göz açıp kapayıncaya kadar kitap bitti. Her ne kadar okuma hayatımda nazım dan çok nesire yer vermiş olsam da şiirsel anlatımı seviyorum. Duygulandıran, tebessüm ettiren
şiirler olmasa, bu taşkın özsuyun vahşi atılışı neye yarardı?...
Sevgiliye duyulan özlem ve hasret...
Canlanır, şairin dizelerinde.
Artarak, çoğalır duygular...
Şiir de hayat bulur.
Hani çoşkunluğun bile kendine özgün bir ilerleyişi var, tıpkı öyle!...
Dizeler arasında benliğimi kaybettim.
Sahi!... Neden bu kadar haz aldım?
Ruhum, neden bu kadar derinden etkilendi?
Yüreğimde oluşan bu buruk hissin anlamı ne?
Hâlbuki bilmediğim hissetmediğim hisler değildi ki, okuduğum şiirler.
Şairin şiirsel imgelemin de, açık yaraların acı duyarlılığına tanık oldum. Ve aşk!...
Mısralarda ki gibi, insanın aklını alan bir şey...
Bu şiirleri böylesine okunmaya değerli kılan niteliklerin en önemlisidir, belki de!...
Belkiler ile dolu bir hayattı, bu belki de!...
Şairin geçerken arkasında bıraktığı ayak izlerine ve anılarına tanık olmanız dileğiyle!...
Öksüz Orman kadınların Kadşe'de, erkeklerin Erkşe'de, çocukların ise Çoşe şehrinde yaşamak zorunda bırakıldığı gizemli bir ülke.
Taa ki direniş başlayana kadar... Aslında direniş dehliz gibi kuytu bir köşede saklıydı. Çünkü yaşadıkları hayata boyun eğmişlerdi. Yani insanlar çevresindeki koşullar tarafından biçimlendirilmeyi kabul etmişti. Hatta bazılarının gözü öyle korkuyordu ki gerçekleri görmemeyi tercih ediyorlardı. Gerçek kendileriydi. Yaşadıkları hayattı. Hasret kaldıkları eşleri ve çocuklarıydı. Ama yalanlarla beslenmek bazılarına iyi geliyordu. Belki de bizim dünyamızdaki gibi kadınlar ve çocuklar yok sayıldığı* için yalanlarla beslenmek en doğrusuydu. Kim bilir?
Atalarından miras kalan kadim sırları bile fark edemeyenler vardı. Böyle aymaz ve ihtiyatsız davranan kişilere rağmen gözü pek olan insanlarda vardı. Çose 'deki dört genç direnişin öncüleriydi.
Atalarından kalan kırmızı halının kadim şifrelerini çözebilecekler miydi?
Öksüz Orman hayallerindeki gibi Özgür Ormana dönüşecek miydi?
*Yok sayılmak= Psikolojik ve fiziki şiddete maruz kalmak, cinsel istismara ya da tecavüze uğramak, cinayete kurban gitmek ...
#çocukistismarınahayır #kadınaşiddetehayır
#özgür #korkusuz #yaşamakistiyoruz
Not; Bu kitap fantastik bir serinin ilk kitabıdır. #feminist bakış açısı da içerir.
“Hayatımın bir amacının, bir değerinin olmasını istiyordum. Ama yoktu. Boş ve anlamsız bir hayattı benimki. İçimin çekildiğini hissediyordum; bulamayacağım bir şeyi arıyor, tutamayacağım bir şeye uzanıyor gibiydim.”
Bu sözleri söyleyen kişi; konuşamaz, yürüyemez, yazamaz, çizemez biri. İsmi Christy Brown. İrlanda'nın başkenti Dublin'de doğup
