KUDÜS BİZİM NEYİMİZ OLUR ?
Üçbeş arkadaş oturuyor sohbet ediyoruz. Hepimizin tanıdığı Osman dayı yanımıza yanaştı ve;
- Ne olacak bu Kudüs işi ? diye sordu.
Bende,
- Otur Osman dayı ben sana bir şey sorayım senin cevabına göre Kudüs’ü konuşalım, dedim.
Oturdu;
- Osman dayı Kudüs senin neyin olur ? diye sordum.
Şaşırdı,
- Ne demek neyin olur !?
Derdi Allah olanın dermanı odur Derdin de davan da Allah olsun
O sizi bırakmaz ki!
Biz onu bırakmayalım.
Öyle sever ki o bizi, zannedersin ki senden uzak.
Ama değil, çünkü o çok güzel sever.
O'ndan başka ne sevgili var ne seven.
Sev sev başka bişey yok sev ya sadece başka bişey değil beklediği. Sev ki kainat da ne varsa O'nu sever.
Sen de sev Sevgilim, yârim sevdam,
Rabb'im razı ol bizden,
750. Vuslat Yıldönümü Şeb-i Arus Okuma Etkinliğimiz Sonlanmıştır
~~~
“Ölüm günümde tabutum götürülürken bende bu dünyanın derdi, gamı var,dünyadan ayrıldığıma üzülüyorum Sanma, bu çeşit şüpheye düşme. Sakın öldüğüm için bana ağlama, yazık oldu, yazık oldu deme, eğer nefse uyup Şeytanın tuzağına düşersem, işte hayıflanmanın sırası o zamandır. Cenazemi görünce ayrılık, ayrılık deme, o vakit benim ayrılık vaktim
Öyle bir dışavurdum.
İtiraf edilemeyen bir inkar ve riyakarlık biçimi. Genelde duygusal bir pornoymuşçasına rahatlamak için tenha köşeler ya da hiç ar ve utanma yokmuşçasına, kişinin kendisinin yani sorumlu addettikleri insanın yokluğu ile hemen kurulur bu sofra ve sonra kaşıklayabildikleri kadar kaşıklarlar, küçük bir çocuğun ebeveyninden korktuğu için hatasını
Okurgezer
@Okur_gezer_diyelim
·6mo
Maske
Çoğu insanın gerçek benliğiyle , toplumun onayını sağlamak için dış dünyaya karşı takındığı kimlik birbirinden farklıdır .
İnsanlar özellikle çalışma yaşamlarında böyle bir maskeyi sürekli kullanırlar ; genellikle akşam eve gidince çıkarır , ama çoğu kez başka maske takarlar .
Sayfa 77Kitabı okudu
bazen instagram hesabımdan bazen vsco dan mesajlar alıyorum çok güzel fotoğraflar çekiyorsun, insanları çok güzel çekiyosun, çok güzel editliyorsun diye. ama son zamanlarda bir soru aldım soruda " fotoğraf çekmeye değil ama fotoğraflara ilgini ne zaman keşfettin " diye. ben hep fotoğrafa ilgimi üniversite 2. sınıfta keşfettiğimi
son durak aşti.
ankara'da benim için gitmekten her seferinde korktuğum tek bir yer var: aşti.
ama her gün oradan geçiyorum. içinden, dışından, kenarından.
hiçbir anlam ifade etmeyen bir yerdi benim için. güzellemesi de saçma gelirdi. ta ki hayatımın en güzel buluşmasını yaşayana kadar. üstelik son olduğunu da bilmiyordum.
orası muhtemelen benim gibi pekçok insan için de özel bir yerdir. çünkü ordan her geçtiğimde şahit oluyorum insanlara.
dakikalarca sarılanlar.
tek başına sigara içenler.
otobüsünü bekleyenler.
müthiş bir telaş içinde olanlar.
yakınını otobüse bindirip kolu ağrıyana kadar el sallayanlar.
vedaların her türlüsü zor. ama kendi ellerinle göndermek gibisi yok. geri gelecek mi bilmiyorsun. yolda bir şey mi olacak bilmiyosun. son görüşmeniz mi bilmiyosun. bir sürü bilmediğin şeyle koskoca şehirde kalakalıyorsun tek başına. etrafında insanlar vızır vızır gelip geçmeye devam ediyor ama sen bir otobüsün hareket edişinde kalıyosun. bakakalıyorsun. ve o otobüsün son gidişi oluyor. çünkü sana sevdiğin şeyi geri getirmiyor.
hâlâ oraya her gidişimde tuhaf olurum.
sanki bir yerden çıkacakmış gibi.
beni bekliyormuş gibi.
koşarak çıkmak isterim ordan.