Deniz Sinanoğlu
@d_sinanoglu
Klinik Psikolog
Yüksek Lisans
219 reader point
Joined on March 2020
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
İnsanın, bir başkası tarafından sevildiğinin farkına varması sevindirici olabileceği gibi birden korkutabilir de. Neden sevildiğinden emin olamayınca, ne yapıp da sevgiyi hak ettiğini anlayamayınca, hak etmediği bir şeye sahip olmuş gibi hissediyor insan kendini.
Bazı olayları yazgının bir parçası olarak algılama eğiliminin ardında ne yatıyor? Belki de tam zıddı, yani bilinmezliğin uyandırdığı kaygı; yaşamımızda anlama dair en ufak kırıntıyı yalnızca kendimizin yarattığını hissetmenin korkusu; yazılı bir kağıdın olmaması (ve dolayısıyla üzerine yazılmış bir yaz gının da); yaşadığımız ve yaşamadığımız olayların (uçakta kiminle tanıştığımız ya da tanışmadığımız gibi) onlara yüklediğimiz anlam dışında bir anlam ifade etmemesi, kısacası, öykümüzü anlatacak, dolayısıyla aşklarımızı teminat altına alacak bir Tanrı'nın olmayabileceğine dair bir endişe.
Reader Follow Recommendations
Bir ayna duvardan düşüp binlerce parçacığa ayrılıyor. Neden düştü? Ne anlama geliyor bu? Felsefeci için aynanın yere düşmüş olmasından öte anlamı yoktur bu olayın, hafif bir sallantı olmuş, fizik kuralları na boyun eğen belli güçler birleşerek (hesaplanabilir bir olasılığa göre) tam o anda aynanın yere düşmesine yol açmıştır. Oysa o kırılan ayna anlamlarla yüklüdür mistik için, en az yedi yıllık kötü talihin apaçık bir işareti, binbir günahın ilahi göstergesi, binbir cezanın habercisidir.
Bir olayın gerçekleşmesi olasılığı son derece zayıfken o olay yine de gerçekleşirse durumu yazgı olarak değerlendirmek suç mu?
Ne kadar çirkin, aptal ve sıkıcıysak, en az o kadar güzel, zeki ve esprili birine kendimizden kaçmak işin aşık oluruz. Ama böylesi mükemmel bir yaratık kalkıp bir gün bizi severse ne olacak? Şaşkına dönebiliriz -bizim gibi birini sevebilecek kadar zevkten yoksunsa, nasıl umduğumuz kadar harika olabilir? Aşık olmak için sevgilinin bizi bir şekilde aştığına inanmamız gerekiyorsa, o zaman o aşka karşılık vermeleri durumunda zorlu bir ikilem ortaya çıkmış olmuyor mu? Şöyle bir soru sormak durumunda kalıyoruz; eğer o kadar harika bir insansa, nasıl oluyor da benim gibi birine aşık olabiliyor?
Bir tarafta ‘sen iyi bir kızsın, sen kötü bir kızsın’ yargıları, kurumlar, hiyerarşiler ve emir komuta zincirinde bir halka; öteki yandaysa demokrasiyi dayatan yasalar çıkarmak, habire amma da demokrat olduğumuzu söylemek. Kısacası, bu konuda kendini kötü hissetmene hiç gerek yok. Senin başına gelen şey, zaten her daim olup biten şey.
Çocukların zorlayıcı davranışlarının, aslında karşılanmamış ihtiyaçlarıyla ilişkili olabileceğini, bugün biliyoruz. Çocukların duygularını ve ihtiyaçlarını örtük bir dille ifade etmeleri doğal bir süreçtir. Bu, bilinçli bir çaba sonucu değil, yaşadıkları deneyimlerin, hislerin ve düşüncelerin karmaşıklığından kaynaklanır. Pek çok zaman çocuklar kendi davranışlarının ardındaki sebepleri tam anlamıyla kavrayamazlar. Ebeveynlerin, bu örtük ifadelerin ardında yatan gerçek ihtiyaçları ve duyguları anlamaları için, yüzeyde gözükenin ötesine bakmaları gerekir. "Çocuğum şu an ne hissediyor, onu güvende hissettirecek şey nedir?" sorusunu sormalarını değerli
buluyorum.
Hiçbir şeyin yoksa, hayallerden, fantezilerden istediğini beğenebilirsin.
Ülkemizde, yönetici sınıfın, saygınlığın ya da varlıklılığın sırça köşkünde yaşamadığı, gözlerini dışarıda olup bitene yummadığı bir dönem oldu mu hiç? Bu “yönetici sınıf”ın adalet, adil dövüş, eşitlik, düzen, hatta sosyalizm gibi sözcükleri kullanması ne fark eder, hiç etti mi? Onları kullanıyor, bir süreliğine onlara inanıyorlardı da, ama bu arada, yöneticiler hâlâ, her zamanki gibi en kötüsüne karşı zırhlı, kalkanlı bir şekilde yaşayıp giderken, her şey parçalanmakta, lime lime olmaktaydı; en kötüyü var güçleriyle def etmeye, savuşturmaya, afaroz etmeye çalışıyorlardı, çünkü onu kabullenmeleri demek, kendilerinin yararsız olduğunu kabul etmek, onlara sağlanan, doyasıya yararlandıkları ekstra güvenliğin ise verdikleri hizmete karşılık aldıkları maaş değil, resmen hırsızlık olduğunu itiraf etmek demekti...
Öte yandan, bu geç aşamada bile, toplumumuzda çok da önemli –onarılamaz– bir şey olmuyormuş gibi yaşamayı beceren bir kesim vardı. Yönetici sınıf –gerçi bunun artık ölmüş bir terim olduğu söyleniyordu– pekâlâ, öyleyse bir yerleri yöneten, işleten, konseyler ve komitelerde oturup kararlar alan kişiler, diyelim. Konuşan. Bürokrasi. Uluslararası bir bürokrasi. Peki ama, bu ne zaman böyle olmadı ki? Yani bir toplumun belli bir kesiminin aslan payını kendine ayırması, diğerlerinde bir güvenlik, kalıcılık, düzen yanılsaması yarattığı sürece nimetlerden sonuna kadar yararlanması.
Küçük kızın sıcak, özlemle kıvranan, küçük bedeniyle, bir okşayışla, bir sıcaklıkla sakinleştirilmeyi bekleyen, onu gıdıklamayacak, canını yakmayacak, sıkıştırmayacak, güvenli bir bedene gereksinen, geniş, sağlam bir duvara yaslanmak isteyen, dinginlik ve güvenceye ihtiyaç duyan bedeniyle annenin düzenli soluk alıp veren, sakin, kendinden emin, tepeden tırnağa göreve kesmiş bedeni arasında bir boşluk, bir lakaytlık uzanıyordu; temas yoktu, teselli alışverişi yoktu.
İnsanların kölelere, kurbanlara, şamar oğlanlarına ihtiyacı vardır ve “evcil” hayvanlarımızın çoğu da bunun içindir, çünkü onları, olmaları gerektiğini düşündüğümüz şekle sokmuşuzdur; tıpkı insanoğlunun da ondan beklenen şey olup çıkması gibi.
Bana kalırsa insanoğlu, bunca zamandır, algıları ve kavrayışları kabullenebileceğimizin fersah fersah ötesinde olan yaratıklar tarafından gözlenmekte; şu kof kibrimiz engellemeseydi de bunu anlamayı becerebilseydik, dehşete düşerdik, rezil olurduk. Onlarla birlikte, aptalca hatalar yapan, kör, nasır tutmuş, gaddar katiller ve işkenceciler olarak yaşayıp geldik, onlarsa bizi seyretti, bizi tanıdı, ciğerimizi okudu. İşte, çevremizdeki diğer canlıların zekâsını kabullenmeye yanaşmamamızın nedeni bu: Amour propre’umuza* inecek darbe çok büyük, kendi hakkımızda varacağımız yargı çok korkunç olurdu: insanın bir suçu ya da bir zalimliği bile bile sürdürmesine neden olan şey de, tıpatıp aynı süreç: Durmak ve ne yaptığını görmek öyle büyük bir acı verebilir ki, insan bunu göze alamaz.
Not: Amour Propre: İzzetinefis, onur.