Deniz Sinanoğlu
@d_sinanoglu
Klinik Psikolog
Yüksek Lisans
219 reader point
Joined on March 2020
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
İnsanların kölelere, kurbanlara, şamar oğlanlarına ihtiyacı vardır ve “evcil” hayvanlarımızın çoğu da bunun içindir, çünkü onları, olmaları gerektiğini düşündüğümüz şekle sokmuşuzdur; tıpkı insanoğlunun da ondan beklenen şey olup çıkması gibi.
Bana kalırsa insanoğlu, bunca zamandır, algıları ve kavrayışları kabullenebileceğimizin fersah fersah ötesinde olan yaratıklar tarafından gözlenmekte; şu kof kibrimiz engellemeseydi de bunu anlamayı becerebilseydik, dehşete düşerdik, rezil olurduk. Onlarla birlikte, aptalca hatalar yapan, kör, nasır tutmuş, gaddar katiller ve işkenceciler olarak yaşayıp geldik, onlarsa bizi seyretti, bizi tanıdı, ciğerimizi okudu. İşte, çevremizdeki diğer canlıların zekâsını kabullenmeye yanaşmamamızın nedeni bu: Amour propre’umuza* inecek darbe çok büyük, kendi hakkımızda varacağımız yargı çok korkunç olurdu: insanın bir suçu ya da bir zalimliği bile bile sürdürmesine neden olan şey de, tıpatıp aynı süreç: Durmak ve ne yaptığını görmek öyle büyük bir acı verebilir ki, insan bunu göze alamaz.
Not: Amour Propre: İzzetinefis, onur.
Eh, biliyorum, hepimizin mahremiyetine yapılan baskılar, bizlere içsel tenhalıklara, yalnızlıklara çekilip nasıl yok olacağımızı öğretir; birileriyle beraberken yalnız kalmakta hepimiz ustalaşmışızdır.
Reader Follow Recommendations
İnsanların –çocuklar, yetişkinler, herkesin– bağlantısız alışkanlıklar, birbirinden kopuk bilgi parçacıklarıyla beslendiğine dair bir tür inanç birliği vardı; bir açık büfeden bir şeyler seçercesine: “Evet, şundan alacağım,” ya da “Hayır, onu istemiyorum!” Oysa gerçekte, insanlar diğer insanları, atmosferleri, olayları, yerleri yutarak, olduğu gibi mideye indirerek büyürler, duydukları hayranlık sayesinde gelişirler. Genellikle de bilinçsizce, elbette. Bizi biçimlendiren, oluşturan şey, yakın çevremizdekilerdir.
Yaşça büyük olanların gençleri kendilerinden uzaklaştırmalarının, zihinlerinin “işte bunu anlamıyorum” ya da “bunu hiç anlayamayacağım” etiketli bölümlerine itelemelerinin bağışlanır yanı yoktur, çünkü onlar da, her biri, bir zamanlar gençti...