İçerisinde çocuğun yeniden nefes almamasını sağlayacaktı. Ama durdu. Durmak zorunda kaldı. Şiddetli esen rüzgar burnuna çocuğun kokusunu ulaştırdığında, zincirlense bile durmayacak bedeni, tepetaklak oldu.
Zeminde söndürüyorum sigarayı, parkede siyah bir iz bırakıyor, bir süre öylece o izi inceliyorum. Ben gitsem, ev yıkılsa, parçaları bir enkaza dönüşse dahi kalacak bir iz bu, benden bir iz. Yutkunuyorum. Anlıyorum ki, Jeongguk kalbimde nice sigaralar söndürmüş.
