Unutamadığınız bir kitap cümlesi var mı?
Yıllar önce okumuştum Bin Muhteşem Güneş'i. Ama daha yıllar geçse hafızamdan silinmez şu cümle. Bana göre evrenseldir:
Pusulanın hep kuzeyi gösteren ibresi gibi, bir erkeğin suçlayan parmağı da daima, mutlaka bir kadını gösterir. Her zaman. Bunu hiç unutma Meryem.
Kendime ve size not:
Hoşçakal su gibi giden gençliğim.
Bir daha bu yaşıma dönemeyeceğime göre; her zaman hatırlamam gereken birkaç şeyi not alacağım tam da buraya! Sende okursan belki kendinden bir şeyler bulursun ya da bulmazsın; bilemiyorum.
- Eğer bir gün çok bildiğini düşünürsen hemen kurtul bu düşünceden; kaç yaşına gelirsen gel hep az bilmiş olacaksın, hep
Pusulanın hep kuzeyi gösteren ibresi gibi, bir erkeğin suçlayan parmağı da daima, bir kadını gösterir. Her zaman. Bunu hiç unutma...
Khaled Hosseini
Bay D’nin Bir Günü | Ocak Ayı Hikâye Etkinliği
Hafta içi her zaman olduğu gibi Bay D yine sabahın köründe (daha karga botunu giymeden) dijital saatin klasik müzikli alarmıyla (Mozart’ın Son Zart’ıyla) uyanıp yatağından ivedilikle kalktı. Alelacele yaptığı sağlıksız bir kahvaltı sonrası ışık hızıyla sokağa fırladı.
Hava buz gibiydi. Zemheri soğukları hüküm sürmekte, dışarıda bir yerlere
📚Neden kitap okumalıyız📚
✅ Bilinçli bir Müslüman oluruz
✅Bir görüşü farklı bakış açılardan bakarsın yani eleştiri yorum yapma gibi yeteneklerin gelişir
✅Kendini iyi ifade edersin.
✅Boş vaktin olmaz . Unutma Allah boş vakit geçirenleri sevmez daima bilgi öğrenirsin
✅ Çevrene yada çocuklarına örnek olabilirsin. Nitekim çocuklar taklid yoluyla da öğrenirler
✅ Çevredeki dedikodulardan uzaklaşırsin buda Allah'a yakınlaştırır seni
abartmıyorum gerçek... ❗❗❗
Acı çek. Öl. Fakat İnsan olmak gerektiğini unutma.
Hayatın aralıksız ve acımasız bir kavga olduğunu anlıyordu. İnsan adına layık olmak için durmadan, görünmeyen düşman ordularıyla, doğanın öldürücü kuvvetleriyle ve insanı haince kirletip yok eden karanlık düşüncelerle boğuşmak gerektiğini anlıyordu. Az kalsın tuzağa düşecekti. Anlıyordu ki mutluluk da sevgi de bir anlık bir aldanıştan başka bir şey değildi ve insanı yumuşatıp onu yolundan döndürmekten başka sonucu yoktu bunların. Şimdi on beş yaşındaki bu küçük dindar içinde Tanrı'nın sesini duyuyordu: "Yürü, daima yürü, durup dinlenmeden yürü."
"Ama nereye gideceğim Tanrım? Ne yaparsam yapayım, nereye gidersem gideyim, işin sonu hep oraya varacak, değil mi?"
"Ölüme layık olanlar ölsün. Acı çekmesi gerekenler çeksin! Mutluluk için yaşanmaz. Benim Yasamı yerine getirmek için yaşamalısınız. Acı çek. Öl. Fakat İnsan olmak gerektiğini unutma."
Jean-Christophe 1