Ve ben bu gece yaşamın belirli bir saydamlığı karşısında artık hiçbir şeyin önemi kalmadığı için ölmek istenebilmesini anlıyorum. Bir insan acı çeker, mutsuzluk üstüne mutsuzluğa uğrar. Katlanır bunlara, yazgısını benimser, iyice yerleşir içine. Saygı görür. Sonra, bir akşam, hiç: bir zamanlar çok sevdiği bir dostuna rastlar. Dostu biraz dalgın konuşur onunla. Evine dönünce, adam kendini öldürür. Sonra gizli dertlerden, bilinmeyen dramdan söz edilir. Hayır. İlle de bir neden gerekirse, dostu kendisiyle dalgın konuştuğu için öldürmüştür adam kendini. Böyle işte, dünyanın derin anlamını duyar gibi olduğum her seferde, onun basitliği şaşırttı hep beni.
Sayfa 45 - Can YayınlarıKitabı okudu
“Neden hep böyle dalgın, kayıtsız acaba? Neden çevresindekilerden böyle çok uzaklardaymış gibi durduğunu merak ediyorum.”
"Denildiğine göre... yalnız kesinlikle bilen yok... bu adam gençliğinde, kanının kaynadığı sırada çok acı bir düş kırıklığına uğramış. Kadının biri bunu sevip bırakmış, diyorlar.”
“Hep böyle derler zaten. Oysa hepimiz bal gibi biliriz ki bu dünyada sevip bırakan kadın pek azdır. Erkeklerdir bizi sevip de sonra bırakanlar. Bu adamcağızın da böyle içine kapalı olması doğuştan olsa gerek.”
Sayfa 118Kitabı okudu
Dalgın olduk mu gerçek benliğimizle davranıyoruz.
Sayfa 42 - CanKitabı okuyor
kadınlar,kuruntular ve muhtemel ilişkilerin hazin sonu….
Delikanlı birdenbire bir şey anlamamıştı:
- Şimdi böyle mi oldu? dedi.
- Onu size sormalı. .. Nasıl olduğunu elbette siz benden
daha iyi bilirsiniz.
- Lakin söylediklerinizden bir şey anlayamıyorum.
- Tabii anlamazsınız, anlamak istemezsiniz ... Çünkü bu
işinize gelmez.
- Lakin rica ederim, bana bunu izah ediniz. Emin olunuz ki ne demek
Ve ben bu gece yaşamın belirli bir saydamlığı karşısında artık hiçbir şeyin önemi kalmadığı
için ölmek istenebilmesini anyorum. Bir insan acı çeker, mutsuzluk üstüne mutsuzluğa uğrar. Katlanır bunlara, yazgısını benimser, iyice yerleşir içine. Saygı görür.Sonra, bir akşam, hiç: bir zamanlar çok sevdiği bir dostuna rastlar. Dostu biraz dalgın konuşur onunla. Evine dönünce, adam kendini öldürür. Sonra gizli dertlerden, bilinmeyen dramdan söz edilir. Hayır. İlle de bir neden gerekirse, dostu kendisiyle dalgın konuştuğu için öldürmüştür adam kendini. Böyle işte, dünyanin derin anlamını duyar gibi olduğum her seferde, onun basitliği saşırttı hep beni.
Sayfa 45Kitabı okudu
Ve ben, bu gece, yaşamın belirli bir saydamlığı karşısında hiçbir şeyin önemi kalmadığı için kişinin ölmek isteyebilmesini anlıyorum. Bir insan acı çeker, mutsuzluk üstüne mutsuzluğa uğrar. Katlanır bunlara, yazgısını benimser, iyice yerleşir içine. Saygı görür. Sonra, bir akşam, hiç: bir zamanlar çok sevdiği bir dostuna rastlar. Dostu biraz dalgın konuşur onunla. Eve dönünce, adam kendini öldürür. Sonra gizli dertlerden, bilinmeyen acılardan söz edilir. Hayır. İlle de bir neden gerekirse, dostu kendisiyle dalgın konuştuğu için öldürmüştür adam kendini.
Sayfa 45Kitabı okuyor
Doğru...
"Dalgın olduk mu gerçek benliğimizle davranıyoruz."
Sayfa 33 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
“Beni her zaman seveceğini söyle!” diye yalvardı kadın.
“Evet!” dedi adam dalgın.
Sayfa 142
Bir adam, çamların altındaki kırık aynaları süpürüp çöp torbasına dolduruyor. Torbada ayna parçaları şıngırdıyor; yüzler şıngırdıyor. Çarpılmış bir ağız, dalgın bir bakış, eğri burunlar, düzgün burunlar, kırgın birinin mutsuzluğu, unutamamış birinin düştüğü boşluk; her şey birbirine karışmış... Karabasanlar itişiyor, yıkıntıların içinde canavarlar boy gösteriyor, dişlerini yenilmiş ruhlara geçiriyorlar, kopardıkları düşünceleri bir köşeye çekilip iştahla yiyorlar.
“Dalgın olduk mu gerçek benliğimizle davranıyoruz.”
«Bu anda bile biliyordu ki yalnızdı, adam uzakta uyanacaktı. Tökezleyerek ilk adımlarını attığı ışıltılı, dar yolda -dalgın ve sıcak bir sözcükle- yolunu kesebileceğini de biliyordu. Yine de Otávio'nun içinde olan şeyin farkında olmadığını düşünmek şefkatini azaltmadı. Artırdı, bedeninden ve ruhundan daha büyük yaptı onu, adamın mesafesini telafi eder gibi.»
Sayfa 115
GİDİŞİN
Gidişin ölümüydü umutlarımın,
Güllerin yüreğimde canverişiydi,
Ufkumda her akşam hüzünlü ve dalgın,
Seninle batan ömrümün güneşiydi.
Ardında bir İstanbul bıraktın öksüz,
İçimde yokluğun ateşini yaktın,
Karanlıklar ortasında güpegündüz,
Yıkılmış, dağılmış bir adam bıraktın.
Gün, gün yaklaşan bir şey var; ölüm mü, ne?
Değilse içimde bu ürperti neden?
Dolaşan kim benimle deli divane?
Güzel olan herşeydi seninle giden.
Şimdi bütün hayallerim yoksul kaldı,
Gittin, bana bu rezil İstanbul kaldı...
Ümit Yaşar Oğuzcan
( 1926 - 1984 )
yürü, diren kendine
kirli harmaniyen gene de daha güzel
lekesiz bir acı daha güzel kendine
kentin uçurumlarından sıçra
buz tutmuş gönülleri
bloklarda dar içleri
minibüslerde sıkışmış
duraklarda manavlarda dar içleri
Sayfa 78 - Ayyıldız Matbaası - Ankara - 1978, BANA DEĞEN DÜNYA
Büyük Öfke
Emir yüzbaşı kafede oturuyordu, dalgın ve düşünceliydi garsonun önüne indirdiği kahveye henüz dokunmamıştı sadece düşünceli olarak kahveye bakmaya dalmıştı. Karşısında 40 yaşlarında yaşlı bir adam oturuyordu emir’in dalgınlığını dakikalarca izledi sonra gelip emirin masasına oturdu derdini dinledi ve son sözü şöyle oldu. Acı iyidir bayım acı insanı güçlü kılar… #büyüköfke
yaşar kemal'in tasviriyle:
"akşamüstleri tünelden taksime doğru sol kaldırımdan yürürseniz, gözünüze dalgın, siyah gözlüklü, yüzü kederli, ama müthiş kederli -yüzündeki keder besbellidir, elle tutulacak gibi, yüzde donup kalmıştır-, pantolonu ütüsüz, ağarmış saçları kabarmış bir adam çarpar.
bu adamın, bu beyoğlu kalabalığı içinde bir hali vardır ki (daha doğrusu her hali) size bu koskocaman şehirde yalnız, yapayalnız olduğunu söyler.
bu neden böyledir? orasını kimse de bilmez…
bazı adam vardır, insan yüzünde sırf hınç, kin okur.
bazısında gurur, bazısında neşe, bazısında bayağılık, aşağılık…
bu adamın üstünden başından da yalnızlık akar.
bir de bu adama, kadıköy iskelesinin kanepelerinden birine oturmuş, heybeli köylüleri, çıplak ayaklı serseri çocukları, hanımefendileri seyrederken rastlarsınız.
bu adam hikayeci sait faiktir."