Bir Muallime Hanım
@damlaturkmenoglu
Anaokulu Öğretmeni
İstanbul
2 Haziran
35 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Çocuklar boyama kitabı değildir. Onları en sevdiğin renklere boyayamazsın.
Gözlerin ruhun aynası olduğu söylenir.
Okur Takip Önerileri
"İnsanın kendi ölümünü düşünmesi ne korkunç" dedi. "Hele onun yakınlaştığını bile bile kendini onu düşünmekten alıkoyamaması.... Bazı insanlar hazırlık yapmadan ölmenin mutluluğuna kavuşuyorlar. Ani bir kaza, bir kalp krizi mesela. Korkmana gerek kalmadan göçüp gidiveriyorsun bu dünyadan. Sonra da düşünce diye bir şey kalmıyor. Galiba işin korkunç yanı ölmek değil, ölümden korkmak."
Sanki dünya ikiye ayrılmıştı ve içinde yaşadığımız bölüm öyle dayanılmaz, öyle iğrenç, öyle katı ve acımasızdı ki hepimiz, bulabileceğimiz en aşağı yaşam biçimini tutturmaya çalışıyorduk.
Doğaya aykırıydı sürgün. Bu yüzden hepimiz perişan olmaya yazgılıydık. Mutlu sürgün yoktu ve olamazdı.
Adama “Doğduğum yerde ölmek isterdim” dedim. “Oradan hiç ayrılmayıp doğduğum evde, o sokakta, o tanıdık bildik insanlar arasında ömür sürer, sonra da huzur içinde ortalıktan kaybolurdum. Eğer daha adil bir ülke olsaydık, eğer bu kadar işkence, yolsuzluk, vahşet, yalan sarmasaydı ortalığı… Eğer politikacılar bu kadar iğrenç olmasalardı…”
“Kötülük etmeyi istememek başka, bilmemek başkadır.”
İntikamın bile bir düzeyi vardı; alçakça olmamalıydı.
İçimdeki derin ve köklü karanlığın farkında değil. Çünkü insanları konuşarak tanıyamazsınız. Konuşmak, canlı yaratıklar arasındaki en etkisiz iletişim aracı. Dil yalan söylüyor, olanları çarpıtıyor, insanlığın hiç bıkıp usanmadığı klişeleri tekrarlıyor. Bu yüzden, insanları dinlemek onları anlamak için yeterli değil.
“Bana doğru gelen hiçbir şey yoktur ki yanlış gibide gelmesin.”
