Erdemin ve aşkın birlikte kaynaştığı ruh ne kadar mutlu olmalıdır!
Kusursuz inançta ne bu kadar gözyaşı, ne de sesinde bu kadar titreme vardır.
Ama inan bana: Biz mutluluk için doğmamışız.
Ah, mutluluk denilen şey ruha ne kadar az yabancı, onu dışarıdan oluşturduğunu düşündüğümüz etkenler ne kadar önemsiz!
İnsana güvenen insanın vay haline.
Yaşamak için aşkımdan başka bir neden bulamıyordum, ondan başka bir şey düşünmüyor, beklemiyor ve ondan gelecek olandan başka hiçbir şey istemiyordum.
Her yere gitmek istiyorum! Hayat bana tamamıyla uzun bir yolculuğu hatırlatıyor, onunla birlikte, kitaplar, insanlar, ülkeler arasında...
Bizi ilgilendiren, düşünce diye adlandırdığımız şey, duygunun kılık değiştirmesinden, aşkın kaplanmasından, daha bilgili bir birleşme için bir bahaneden başka bir şey değildi.
Yalnız yürümek için yeterince güçlü değil misin? Hepimiz Tanrı'ya tek başımıza ulaşmak zorundayız.
Mutluluktan çok, onu elde etmek için harcayacağım sonsuz çabanın peşindeydim; mutluluk ve erdemi birbirine karıştırıyordum.