Bir bahar günüydü hava güzeldi
Kadı efendiye iki er geldi
Yaşlıca olanı söze başladı
Ne olursa senden olur ey kadı
İnsan kendi mahkemesini içinde kurar. Davalı, davacı, hakim, avukat hep kendisidir. Kararlar vicdandan çıkar. Vicdan rahatsa beraat eder, vicdan rahat değilse ömür boyu müebbet.
Yarının hiçlik olması tehdidiyle mutlu olamam ve olmayacağım. Derin bir hakaret bu... Bu yüzden, beni acı çekmem ve yok olmam için, fikrimi sormadan ve küstahça var eden bu doğayı; su götürmez davacı, savcı ve davalı rolümle, kendimle birlikte mahkûm ediyorum. Doğayı yok edemediğim için de, sadece kendimi yok ediyorum, hiçbir suçlunun bulunmadığı bir tiranlığa katlanmaktan bezmiş olarak.
Nilgün Marmara
Buhârî, “Şehâdât”, 27; Müslim, “Akzıye”, 4
“Siz zaman zaman davacı ve davalı olarak bana başvurmaktasınız. Birinizin kendisini haklı çıkarmaya yönelik beyanlar ötekinden daha tatminkâr olabilir. Şunu bilin ki birinizin lehine -güçlü beyan sebebiyle- kardeşine ait haktan bir şeyle hükmedecek olursam ona ateşten bir parca ayırmış olurum, sakın onu almasın.”