Tut ki burda kaldım, tut ki sessiz soluksuz bir köşeye çekilip büzülebüzüle oturdum, kendimi unutabilecek miyim? Hayır, çünkü burda olacağım, burda olduğumu, ağırlığımı duyacağım döşemede. Bir olguyum, varım çünkü
Birini sevmeye kalkışmak, önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum.