En ilkelinden, gelişmişine kadar, hemen herkesin düşüncesinde bir “TANRI” vardır...
O’na kızar, O’nu sever, O’nu yargılar; zaman zaman, yaptığı yanlış(!) işleri yüzünden O’nu itham eder; âdeta, O’nu yukarıda bir yıldızda ya da boşlukta oturmakta olan bir tonton dede ya da celâlli bir sultan gibi tahayyül ederiz!
Biraz daha geniş düşünenlerse, bu tahayyülümüzdeki “TANRI”nın olamayacağını söyler ve “biz Tanrı’ya inanmıyoruz” derler; ki “ateist”-“Tanrı tanımaz” olarak adlandırılırlar.
Oysa, ne tanrı tanımazların (“ateistim” diyenlerin), ne de hayalinde, duyduklarına, şartlanmalarına göre bir TANRI varsayanların, “Hz. Muhammed’in açıkladığı ALLÂH”tan hiç haberleri yoktur!
Bu geceler düşüncemi başka büyük geceye, 1071 senesi Ağustos'unun 26. gecesine götürüyor. Malazgirt'te bileğinin kuvvetiyle, dehasının zoruyla bize bu aziz vatanın kapılarını açan Alparslan'ı, muharebe emri vermeden evvel hangi kuvvetler ziyaret etti ve ona neler gösterdi? Üç kıtada genişleyecek yeni bir Roma'yı kurmak üzere olduğunu, talihini, avuçları içinde taşıdığı milleti, yeni bir tarih ve coğrafyanın emrine verdiğini, yeni bir terkibin doğmasına bir çınar gibi yetişip kök salmasına sebep olduğunu acaba hissetmiş miydi? Hiç tanımadığı dehalı çocuklar müstakbel zaferlerin kumandanları, henüz söylenmemiş şiirlerin şairleri, henüz yükselmemiş şaheser yapıların mimarları, henüz duyulmamış nağmelerin bestekârları etrafında henüz açmamış bir fecrin gülleri gibi dolaşmıyorlar mıydı? Gözlerinde Sultan Hanı'ndan, İnce Minare'den bir hayal yok muydu? Eğer yokduysa, bütün bunlardan habersiz, bu müjdeleri içinde konuşur bulmadan o büyük işi nasıl yaptı? Nasıl on senede Malazgirt'ten Akdeniz kıyılarına, bu toprağın tanımadığı ve tatmadığı bir ideali taşıdı? Fatih'in İstanbul fethinden evvelki uykusuzlukları, Bakî'nin ve Nedim'in, Neşatî ve Nâili'nin, Sinan'la Hayreddin'in, Kasım'ın, Itri ile Dede'nin, Seyyit Nuh'la Tab'î Mustafa Efendi'nin ve daha yüzlerce onlara benzeyenlerin dehalarına yüklü bir kaderi kendisine taşımasından gelen bir sabırsızlıktan başka ne olabilir? Ve eğer o mübarek ağrı olmasaydı bütün bu eserler nasıl doğarlar, hangi mucize ile eski hayat ağacı yeni meyvalarla donanırdı?
Sayfa 25 - Dergah yayınlarıKitabı okudu
Ferâye
"Dağın maralı, çölün çakalına yar olmaz."
Feraye'nin gözlerinde tanrılar sinsin oynar
Feraye'dir kızın adı Feraye Türkmen kızı
Feraye'min eli iskân obası hep tarumar
Feraye'miz sahipkıran, göğün öksüz yıldızı
Titreyen dudaklarında donup kalan karakış
Ellerinde bir heyecan taze baharla hısım
Gergefinde yedi elvan ebemkuşağı
Bağlama sesi nedir ki, diye deyip geçmemek gerekliydi. Dede Korkut için bir soy, Pir Sultan için bir isyan, Neşet Ertaş için bir sevda, Âşık Veysel için bir görme biçimi olan bağlamayı yadırgayıp, elektroniğin kalp ritimlerini bozduğu, sevgisiz, isyansız, gönül gözü kapalı bir gençlik yetişiyordu.
Sayfa 91
