..kimse için "En sevdiğim" ifadesini kullanmıyorum.Bu his gitti.
Pandemi döneminin getirdiği güzelliklerden biri de 
Neslihan Nur Türk hocayla yaptığımız uzaktan derslerdi...
Dersin birinde bı arkadaş 'en sevdikleriniz sizi de üzüyor mu,bununla nasıl baş ediyorsunuz'nevinden bir soru ve yakınma yöneltmişti..(soruyu ve kurduğu cumleleri net hatırlamıyorum ama Neslihan hocanın yanıtını harfi harfine kaydetmiştim)
Cevaben dedi ki;
"En sevdiklerim beni çok çok üzdü evet... Bunun üstesinden gelemedim. O üzüntüleri dibine kadar yaşadım. Sonra kalbim, insanlardan uzaklaştı. Allah'a yaklaştı. Artık kimseden bir şey beklemiyorum. Ve artık kimse için "En sevdiğim" ifadesini kullanmıyorum. Bu his gitti."
...bu yanıta hayran kalmıştım,insanlar bu gönül dokusuna nasıl ulaşıyor ki demiştim...
Zaman içinde fark ediyorum ki aslında buna mecbur bırakılıyoruz, belki de bazen mecbur bırakan da oluyoruz..
Kalpte fanilerin gel-geç sevgisi hakim oldukça kendimizi üzüntülere mahkum ediyoruz...
Önümüzde sanırım iki seçenek var;
Ya şahıslar değişsede bu hüzünlere gark olacağız yani sonuç hiç değişmeyecek...
Ya da fâni sevgilerde ölçü bulup bu sevgileri basamak kılıp sonsuz bı sevgiye gönülleri mekan edeceğiz...
Meşakkat bu kadar çokken yol nasıl yürünür, nasıl varılır bilmiyorum fakat tüm çaresizlikler içinde nebevî bir duaya sarıl ve de ki;
"Allah'ım, senden seni sevmeyi, seni seven kişiyi sevmeyi, senin sevgine ulaştıran ameli isterim. Allah'ım, senin sevgini bana kendimden, ailemden ve soğuk sudan daha sevimli eyle.”
ŞEMSİYE
Bugün babamın yanına gitmek için kuzenimi beklerken birden sağanak yağmur bastırdı. Şemsiyeyi hazır edip çıkarken evin önünde okuldan çıkmış ve hızlıca yürüyen bir çocuk gördüm. O an birden "Şştt." dedim -kendime bende şaşırdım- ve bana döner dönmez "Bekle aynı yöne gidiyoruz zaten birlikte gidelim." dedim ve çocuk "Evim
Bugün ne oldu
...
Bugün bir dostuma kendime ait bir kusurumu itiraf ettim.. Neden bunu söylemek ihtiyacı hissettin dedi.. Belki yaptığım şeyi art niyetle anlarsın diye bunun bana ait bir kusur olduğunu bilmeni istedim dedim..Ve senin üzülmemeni kırılmamanı beni anlamanı bekledim bunu söylerken.. O da dedi ki senin bana yaptığın her şey kusur olsa ne olur ki seni kusurunla bile seveceğimi değer vereceğimi bilmemen beni üzdü.. Sessizliğin de hikmeti var…konuşmanın da….ama asıl marifet nerede ve ne vakit ‘sus’acağını anlamakta…dedim...
.
Gülhane
Artık gelmeyeceğinden emin olduğum insanlarla gittiğim yerlere yalnız gitmek benim en sevdiğim melankolidir -“arz ederim bu işin ismi cesaret konulsun”. Bu gelmemek, mecburidir. Fanilikten kurtulan kişiden bahsediyorum, evet.
Bilmiyorum, artık anıların tarihleri zihnimde karıştı, hepsini yekpare aklımda tutamıyorum. Bu durum son zamanlarımın
Geçtiğimiz sonbahar aylarında yetmişlerinde Alman bir çift ile tanıştık. Ellerinde büyük ve her yeri işaretlenmiş bir harita ile dünyayı geziyorlarmış. Türkiye’ye çok defa gelmişler. Türkiye’nin son zamanlarda çok değişmiş olduğunu inancı olmayan bir amca ve Hristiyan olan bir teyzeden duymak beni biraz üzdü. İslâmiyete dair çok meraklılardı ve çok fazla soru sordular. Özellikle “her namazda abdest almak çok zor değil mi?” dediler :) Amca inançsız ama ölümden çok korkuyordu. “Siz İslama inanıyorsunuz ölümden korkmuyorsunuzdur sanırım” dedi. Hazreti Allah’ın bizi koruduğuna dair düşüncelere sahip anladığım kadarıyla. Teyze ise eşarbımıza dokunup dokunup “Ahh bu kadar kapanmak bu güzel saçlarınızı kapatmak size zor gelmiyor mu?” diye sordu sürekli :) Vedalaşırken Peygamber Efendimizin kokuyu çok sevdiğinden ve güzel koku hediye etmekten çok hoşlandığından bahsederek teyzeye minik bir hediye verdik. Parasını vermeye çalıştılar :) Hediye olduğuna zar zor ikna ettik. “Almanyada kimse kimseye parasız bir şey vermez. Sizin dininiz ve Peygamberiniz çok güzel” diyerek gözlerini sildiler. Tuhaf bir hatıra oldu benim için :)