İnsanlar akıbetinden bihaber serseri gezegenler gibi savruluyor etrafta. Her biri yörüngesizlik özleminde çabalarken aslında bir başka yörünge çizdiğinin farkına bile varmıyor. Ne gidecek başka galaksi, ne varıp yok olacakları bir karadelik seçme şansları var. Herkes kendi çizgisinde ilerlerken çizgiyi çizen kalemi tutanın kendi elleri, hatta ellerinin kendi elleri olduğu yanılsamasına kapılıyor. Bir süpernova sessizliğine kalıyor gece. O da bizimle uzun süre kalmıyor ve gündüze bırakıyor yerini. Geceyi gündüze sokan, zorlukları kolaylıklarla değiştiren, darlığı giderip bolluk veren, bazen daraltan bazen zorlaştıran bazen de geceleştiren o kudrete mi özlemimiz? Bunca efkarın karşılığı bir yaratılmış olabilir mi? Bu geceler de bitip yerini aydınlığa bırakır mı...