İnce hisler ve şaşırtıcı sonlarla örülü öyküler
Roman mı zordur yoksa öykü mü? Bu güzel bir münâzara meselesi olabilir ama öznelliğin pençesinden kurtulmak mümkün olamayacağından benceli cümleler kurup kıyaslamalı bir tartışmaya mahal vermemek daha mâkul. O yüzden bence öykü daha zordur, derken belki şimdiki yoğun duygularımın te’siri altında olduğumu düşünebilirsiniz. Bu beni bir nevi mâzur
9/10 puan verdi
Öncelikle hem benim edebiyata bakışımı değiştirmesi, hem edebiyatımız için birçok açıdan dönüm noktası olması(fikrimce), hem de sevgili Oğuz Atay'ı keşfetmemi sağlayan eser olmasından mütevellit bu platformdaki ilk incelemem olmasını istedim.
Kitabı satın alma amacım; bu öv öv bitiremedileri kitap neymiş, çok kıymetli o
Oğuz Atay kimmiş?
Romanın başlarında Kemal’e sinirlendim. Ortalarına geldiğimde Kemal’in takıntılı ve hastalıklı biri olduğunu düşündüm. Sonuna geldiğimdeyse Kemal, gözüme çok masum ve saf bir aşık olarak görünmeye başladı.
Aşkın bu kadar somut ve böylesine gözle görülür işlenmesini garip buluyordum. Bu kadar eşya?.. Nasıl bir aşka hizmet edebilirdi? Aşık olunan
Kitabı şuan bitirdim, tekrar gözden geçireceğim ki bazı şeyleri unutmayayım. Hastanede yatan hastalarla çalışıyorum, onlar ölümcül hastalıklarla uğraşmıyorlar ama benim de gözlemlediğim, onlara birey olarak biricik olduklarını hissettirmek onları iyi hissettiriyor. Ve güzel geri dönüşler yapıyorlar. Kendimde farkettiğim şey ise, ben ölümü konuşuyorum, çekinmiyorum ama ölen kişilere bakmama tabum var. Ölen hayvanları bile asla görmek istemiyorum. Kitap bitince böyle bir çelişkim olduğunu farkettim. Bunun üzerine düşüneceğim.
Yazarın hayatı beni çok etkiledi. Bu kadar ölüm ve hastanedeki şartlarla uğraşan biri son yıllarında birçok felç geçirmiş ve hastanelerde kalıp "artık ölmek istiyorum" seviyesine gelmiş. Onu daha çok araştırmak istiyorum.
Bu kitabı çok değerli bir hoca sayesinde okudum. İyi ki onu tanımışım. Teşekkür ediyorum 🩷
SPOİLER İCERİR
"Ne garip yıllardır alıştığım düzenimi hiç düşünmeden bozarken asla rahatsızlık hissetmiyordum."
Öncelikle kesinlikle okuduğum için pişman olmadığım bir kitap oldu. Kitabın çoğunluğunun erkek karakter ağzından yazılmasını çok sevdim. Öyle pürüzsüz bir şekilde akıp gitti ki kitabın neredeyse sonuna kadar napıyor bunlar
Mehmet Rauf insan psikolojisini çok güzel sözcüklere dökebiliyor. Ozellikle Eylül romanını okuduğumda bunu yoğun olarak hissetmiştim. Ve o romanını çok severek okumuştum. Bu kitabinda da yine edebiyatı olsun, yalınlığı- akıcılığı olsun harika bir anlatım çıkarmış. Konusu da dikkat çekici ve ilerleyen bir konuya sahip.
Amaaaaaa kitaplarda en sevmediğim mesaji vermeye çalışan bir havası vardı. Ozellikle yazarlar o mesaji içten hissediyorsa ve bize kitaplarıyla bunu dayatmaya calisiyorlarsa sinir oluyorum.
Yazarın vermek istediği mesaj ise "Kadinlar sadece namusluysa değerli olurlar. Erkeklerin namusu onemli değildir. Kadın bir çok şeyi başarabilir, zeki akıllı olabilir ama onlar o kadar önemli değildir. Kadının önemlisi sessiz evinde üsturubuyla oturan, erkeklerle geçmişi olmayan, kocasına hizmet eden klasik (yok) olan kadın değerlidir. Digerleri müsvettedir.
Kitap bas bas bu mji bagiriyordu. Sinir olarak bitirdim diyebilirim. Kadını insan olarak ne zaman görecek bu zihniyetler acaba!!!
Bir cok romanda kadinlar aşağılanır ama orada yazarların mesajlari bellidir. Kadının çektiği acıyı okura hissettirmek ve ne kadar zor durumda olduklarını göstermektir.
Bir de böyle Böğürtlen romani gibi kadını erkeğin alt tabakası olarak gösteren ve gerçekten buna inanan bunun dogru olduğunu düşünen bir kisim var. Peyami Safa'nin kitaplarini okudugumda da bunu yoğun olarak hissederim. Alafranga alaturka kavgasını hep kadınlar üzerinden yapar.....!!!! Daha neler yazarimda simdilik burada birakmak istiyorum yazdıkça sinirleniyorum çünkü
