Sevgili arsız ölüm;
Üzülerek belirtmek istiyorum ki sana yaklaşıyorum ne kadar acı dolu olsa da ölüyorum...evet gerçekler hep acıtır biliyorum ama bu kadarını haketmediğimi düşünüyorum.
Herkesten habersiz kullanıyorum blog hesabımı olurda benim yokluğumda bulurlarsa hisslerimi anlasınlar istiyorum varlığımda belki hiç anlaşılmadım ama belki yokluğumda anlaşılırım değil mi
Sevgili arsız ölüm, evet bu bir veda...ne kadar hüzün dolu değilmi içinde fırtınalar koparken dışının her daim gülümsemesi. Yoruldum sevgili arsız ölüm yoruldum, belki de kırıldım çoğu kez kırgın ayrılıyorum burdan.
Yapmak isteyip de yapamadıklarımın hüznü var üzerimde bu bir veda değil,son buluş ...
Herşeyin başlangıcı ve herşeyin bitişi...
Ama anarşistler böyledir işte, değilmi? Dedi Adrian.
"Birlikte çalışırlarken bile güçlüye yer açmak için zayıfı ezmenin gerekliliğne inanırlar."
Sayfa 77Kitabı okuyor
Ama her zaman terk eden mi suçluydu? Doğru değilmi miydi bazen de terk edilenin suçlu olduğu?
Sayfa 116 - Timaş YayınlarıKitabı okuyor
Değer, vaktinde bilinmeli..”
dikenli teller üstünde yürümeyi bırak artık.
acımı çektiriyor !?
Bu bir sınav mı imtihan mı !? Bu devam ettikçe hem senin gururun hem de onun bu bilinmez davranışları ikiniz için çıkmaz bir yol olucak...
Seven sevdiğini söyler. gerekirse de gururunu yıkar parçalar ama sevdiğini sevdiğine haykırır.
Artık o adımı durdur çünkü bir adım daha atmak sana umut vermez!! üstüne psikolojik men ruhen sağlığını alt üst edecektir.
Sakın bir adım daha atayım deme.
Kal orda.
Yeter.
Zaten severse her şeyi deneyecektir!!!
Elinden geleni yapıp ve eğer gerçekten seni istiyor seviyorsa
Senin olacaktır zaten.
Tıpkı senin yaptıkların gibi..
Görüşmek onu görmek için can attığın...
Ona usul usul sarılmak için can attığın...
Elini tutmak için can attığın...
Onunla bir şeyler yapmak için can attığın...
Ona verdiğin vaatleri gerçekleştirmek için can attığın...
Kısaca
Onun için canını verirsin değilmi...
Olduğun yerde kal.
Sakın..
Sadakatin sonsuz olabilir ama...
Bırak o gemi batsın.
Birine anlatsam gülermi bilmem, ama benim neye umut ettiğimi , nelerle hayata tutunduğumu başkalarının bilmesine ne gerek var ki, değilmi?