O kadar çok hayat vardı ki bunların birbirine bağlı olduğunu düşünmek hiç de mantıksız olamazdı.
(İnsanlar) Yalnızca unutmuşlardı, hepsi buydu.
Hatırlamak bazen insanı kahredebilir.
Hayatı boyunca hep düzen peşinde koşmuş ve öyle yaşamıştı ama ona ne yararı dokunmuştu ki? Dünya düzenli bir yer olmadıkça nasıl yaşarsan yaşa, ne fark ederdi?
İnsanların gerçekleri kabul etmemek konusunda ne kadaf yetenekli olduklarını unutmuştu -Galileo'dan da mı hiçbir şey öğrenmemişti?
Arzunun çölündesin be kardan adam. Artık ne yana baksan bir peri-suret, ne yana baksan hayal, ne yana baksan... Artık deja vu'nün karlı çölündesin, mıhlandın oraya, mahrumsun büsbütün seyyaliyet imkânından. Kar ruhunu kapladı. Yaprak dahi kımıldamıyor, yalnız göğsünü kabartan nefesin. Ebedi kış, ebedi kımıltısızlık! Her yer karanlık. Ruhun ayazda. Ve cehennemi bir süküt! “Ah, perde bir kez daha aralansa!” deyip duruyorsun esefle içini çekerek. * Ah bir aralansa!” Şimdi beklemek, şimdi sabır en büyük eza sana...
Sayfa 40Kitabı okudu
All he felt was a mild sense of deja vu, as if he were reenacting a scene from his past.
Sayfa 18
ve de bağırmak: "hangi dinde deja vu yok, ben ona inanacağım!"
betül
@frgb
·20 Nisan 20:19
asla hatırlamak istemediğim, ancak unutmak için anlatmaktan başka çaremin olmadığı o kadar çok şey yaptım ki... üstelik bunları da başka şeyleri asla hatırlamamak için yaptım... ama bugünü, dünü unutmak için yaşamak, hiçbir halta yaramadı. aksine... unutulması gerekip de unutulamayanlar, katlana katlana çoğaldı. meğer önce yarını unutmak gerekiyormuş... her doğanın yeni bir güneş olduğuna inanacak kadar unutmak... her güneşi ilk ve son kez gördüğüne emin olacak kadar unutmak. "bugünkü biraz daha geniş sanki!" ya da "dünkü güneş daha ovaldi, değil mi?" diyecek kadar unutmak... her günü ilk kez yaşıyormuş gibi hissedecek kadar unutmak gerekiyormuş...
Sayfa 75Kitabı okudu
Bu jamais vu. Dejâ vu'nun tersi.
İnsanları ne kadar iyi tanıdığınızı sanırsanız sanın, aslında herkesin yabancı olması durumu.
ayrıntıKitabı okudu
