Ama kim bilir, belki Drogo da, o karanlık eşiği atladıktan sonra eskisi gibi olacaktı, yakışıklı değilse bile (çünkü hiçbir zaman yakışıklı biri olmamıştı) hiç olmazsa gençliğin tazeliğine bürünmüş olabilirdi. Bunu düşündüğünde Drogo, çocuk gibi, ne güzel, diye düşünüyordu çünkü kendini tuhaf biçimde özgür ve mutlu hissediyordu.
Ama sonra aklına bir şey takıldı; Ya her şey bir yanlışlıktan ibaretse? Ya bu cesaret sadece bir tür sarhoşluksa? Ya o cesaret aslında yalnızca mis kokulu havaya, harika günbatımına, fiziksel acıların bitimine ve alt kattaki şarkılara bağlıysa? Ya birkaç dakika ya da bir saat sonra, eski zayıf ve yenik Drogo’ya dönüşürse?
Hayır, bunu hiç düşünme Drogo, artık tasalanmaktan vazgeç, artık en zor olanı başardın. Sancılar üzerine çullansa da, seni avutacak müzik olmasa da, bu harikulade gecenin yerine tatsız sisler gelse de, sonuç aynı olacaktır. En zor olan bitti artık, kimse seni engelleyemez.
Sayfa 232
Okur Takip Önerileri
Aşağıda gitar sesine karışan şarkılar sûregiderken, o tamamen karanlığa bürünmüştü; işte o zaman Giovanni Drogo içinde müthiş bir umudun doğduğunu hissetti. Yeryüzünde yapayalnız olan, bir yük, gereksiz bir şey gibi kaleden kovulan, herkesin arkasında kalmış utangaç ve zayıf Drogo, belki de her şeyin bitmediğini düşünme cüretini gösteriyordu;
Sayfa 229
İşte tam o anda, uzak yerlerden gelen yepyeni bir düşünce, ölüm fikri, apaçık ve korkunç bir şekilde ortaya çıkıverdi.
Drogo zamanın akışının duruverdiğini zannetti. Bir büyü bozulmuş gibiydi. Son zamanlarda burgaç giderek daha yoğunlaşmış, sonra aniden ortada hiçbir şey kalmamıştı, dünya yatay bir kıpırtısızhk içinde duruyor, saatler boşu boşuna çalışıyordu. Drogo yolun sonuna gelmişti; işte artık, gri ve tekdüze bir denizin bomboş sahiline varmıştı ve çevrede ezelden beri ne bir ev, ne bir insan, ne bir ağaç vardı.
Büyüyen ve yoğunlaşan bir gölgenin ta en diplerden üzerine doğru yürüdüğünü hissediyordu; belki bir saat, belki bir hafta, belki de bir ay meselesiydi; ama ölüm söz konusu olduğunda haftalar ve aylar bile pek küçük birimlerdi. Demek ki yaşam bir tür şakaydı; Kibirinden, girdiği bir iddia yüzünden her şeyi yitirmişti.
Sayfa 229
"Drogo bu çocuğun büyük insanlannkinden çok farklı, nazik ve derin bir uykuyla uyuyuşunu hayretle seyretti. Bu küçük yaratık henüz kafa bulandıran düşlerin ne olduğunu bilmiyor, küçük ruhu, kaygısız, isteksiz ve acısız, saf ve son derece sakin bir atmosferde dolaşıyordu. Drogo biç kıpırdamadan uyuyan küçük çocuğu seyretti, yüreği derin bir hüzünle doldu. Kendini böyle uykuya dalmış bir biçimde düşünmeye çalıştı, gözünün önüne hiçbir zaman göremeyeceği çok özel bir Drogo geldi. Kendi bedeninin hayvansı biçimde çökmüş, karanlık kaygılarla sarsılan, zorla soluyan görüntüsü, yarı açık ve sarkık ağzı gözünün önüne geldi. Halbuki o da bir zamanlar, bu çocuk gibi uyumuş, o da zarif ve masum olmuştu, kim bilir belki de hasta yaşlı bir subay, acı bir şaşkınlıkla durup kendisine de bakmıştı. “Zavallı Drogo,” diye düşündü, bunun nasıl büyük bir zaaf olduğunun farkındaydı, ama sonuçta dünyada yapayalnızdı ve onu kendisinden başka sevecek kimse yoktu."
Sayfa 226