Dostoyevski’nin dediği gibi, “İnsan, her şeye alışan bir yaratıktır.”
Bir insan bütün dünyayı kazanıp kendi ruhunu kaybederse ne kazancı olur?"
“Canımı acıtanlar oldu, hayatımla oynayanlar,
Rüyalarıma inanmayanlar, zora gelip de bırakanlar..”
insan aldıklarıyla , çektikleriyle , yaşadıklarıyla deneyimli olur , gürültülü tepkileri zamanla tepkisizliğe bırakır ..
dinginleşir , alışır insan ..
Büyümemde, delirmemde, yalnızlığımda emeği geçen herkesin gözlerinden öperim.
Ve gitmek
Daima bir cevaptır bu dünyaya...
“Otobüsün camına yaslanan,
Dışarıya bakmayı seyreden hüzünbazlardık..”
Dem'e ne kadar su katarsan kat, çayın tadına dem hakim olur... 80 lik bir ihtiyar bile olsan, çocukluk daha ağır basar ruhta. Bu böyledir...
“Daha büyük acılara hazırlanıyordum hep,
Sevdiklerimi kaybetmem benim içimde nasırlaşmış bir kabuktu, çoğu sadece kabuk olarak kaldı..”