"Eugenia'm, evet benim Eugenia'm!" dedi kendi kendine, "Evimin önünden geçerken gördüğüm, tesadüfen beliren, ete kemiğe bürünmüş biri değil o, kapıcı kadının Eugenia'sı değil, kendi kendime biçimlendirdiğim bir şey. Tesadüfen mi belirdi? Her belirme tesadüfen değil mi zaten? Belirmelerin mantığı ne? Puro dumanının oluşturduğu şu figürlerin dizilişindeki mantık. Ya tesadüf? Bu dünyanın mahrem ritmi, şiirin ruhudur tesadüf. Ah, benim tesadüfi Eugenia'm! Benim şu uysal, mütevazı ve sıradan yaşayışım, gündelik hayatın yüzlerce ufacık şeyiyle örülmüş bir Pindaros şiiridir. Gündelik hayat! Günlük ekmeğimi ver şimdi bana! Gündelik hayatın yüzlerce önemsiz şeyini bağışla bana Tanrım! Biz insanlar, ne büyük acılara yeniliriz ne de büyük sevinçlere; çünkü bu acılar ve sevinçler küçücük olayların muazzam sisiyle örtülüdür. İşte budur hayat, sistir. Hayat bir nebülözdür. Onun içinden Eugenia çıktı bugün. Kimdir Eugenia? Epeydir arıyor olmalıyım onu. Ben onu arayıp dururken kendiliğinden çıktı yoluma. Bir keşif değil midir bu? İnsanın aradığı şeyle karşılaşması, arananın bu arayışı hissederek arayan insana gelmesi değil midir? Amerika, Colomb'u aramış olamaz mı? Eugenia, beni aramak üzere gelmiş olmasın? Eugenia! Eugenia! Eugenia!"
Augusto
Ebû Hüreyre (ra) anlatıyor:
Bir adam Resûlullah’a gelerek:
–Yâ Resûlallah , insanlar içinde iyi davranmama en fazla layık olan kimdir, diye sordu. Resûlullah :
–Annendir, buyurdu. Adam:
–Sonra kim, dedi. Resûlullah:
–Annen, dedi. Adam:
–Sonra kim, dedi. Resûlullah yine –Annen, dedi. Adam:
–Sonra kim, diye sordu. Resûlullah:
–Baban, buyurdu.
(Buhârî, Edeb, 2; M6500 Müslim, Birr, 1)
Sayfa 315 - DİB YAYINLARI, 1.CiltKitabı okudu
Saffat süresinde İshak(as), 'Ey babacığım' dedi, 'Buyrulduğun şeyi yap, emri yerine getir, beni inşaalah sabredenlerden bulacaksın.' Burada oğul ile baba aynıdır. Baba, oğlunu değil, nefsini kesmeye girişmiştir. Ve ona büyük kurbanı feda etmiştir. Düşünde insan süretinde beliren kişi, duyular aleminde koç biçiminde görünmüştür. Böyle olunca oğlu olarak belirdi. Belki babanın ayrı olan kişi, oğul hükmünde tezahür etti. Allah, nasıl ki Adem'den eşini Havvayı yarattı. O halde Adem, nefsini kendisine nikahladı. Demek ki eşi ve oğlu O'ndandır. Oysa varlık, sayıda birdir. Öyleyse doğa kimdir. Ondan beliren kimdir? Biz, onun kendisinden oluşan şeyle eksikliğini ve meydana gelenin yokoluşuyla arttığını görmedik. Doğadan, oluşan ise, O'ndan başkası değildir.
Sayfa 45 - Sufi KitapKitabı okudu
