Ne ki Şebnem, sesin kısık olmasına, hoparlörün beceriksizliğine ve duvarların gecişkenliğine rağmen üzerimdeki karabasanı savuşturuyor: »Deli kızım uyan, bir tek sensin duyan...«
Nihayet diyordum içimden; köle uyanacak, dilsiz konuşacak. Yıllardır her şeyi sineye çeken, taş gibi duran bu duygusuz kadın bir tepki gösterecek savunacak kendini.