Bir hayat kasırgası içinde ömür geçirenler,bir gölgelikte dinlenmek için vakit bulamayanlar,tehlikelerle arkadaş olanlar geçici bir huzura kavuşunca kendi gönülleriyle hesaplaşırlar,geçmişi hatırlarlar.O zaman her şeyin ölçüsü büyür ve hatıralar güzelleşir.Mazide kalan insanlar kusurlarından ve suçlarından sıyrılmıştır.O,bir arkadaşa daha vefalı,bir sevgiliye daha çekici,bir anaysa daha şefkatli olur.Hatta böyle dakikalarda insan,düşmanını bile bağışlamaya hazır olur.
Şu ömür dediğin şey savaştan kaçan Rum atlısı gibi ne çabuk yol alıyor.
Bu sevgi bir savaştı. Savaş olduğu için de kıyasıya bir uğraşma, karşı taraf ne kadar kuvvetli olursa olsun sonuna kadar bir didişme gerekti. Sevdiğini söylemek teslim olmak demekti. Hiç insan son kozlarını oynamadan yenilmeyi kabul eder, teslim olur mu?
Yalnız onun sesini işitmek yahut dizinde yatmak veya gözlerini görmek bir ömre değerdi.
-"Ölüm o kadar güç değildir. Unutulmak yamandır."
Babası fısıldadı:
- "Asıl ölüm unutulmaktır."
Var böyle okurlar..
Evet, yalnız birkaç satır.... En tehlikeli maceraya atılırken, ölüme giderken veya veda ederken bile birkaç satır...