Bilge Karasu bir kitabında şöyle bir anektod paylaşır:
Adamın biri bir deniz balığı tutmuş günün birinde, o kadar sevmiş ki yanında hep kalsın istemiş. Her gün suyunu tazelermiş, denizden kova kova çekip taşıyarak. Bir süre sonra usanmış deniz suyu taşımaktan, musluk suyunu denemiş. Balık biraz tedirgin olmuş ama alışmış sonunda tatlı suya. Gel zaman git zaman adamın içine merak olmuş, tatlı suya alışan balık havaya da alışır mı diye... Balık önce boğulayazmış, debelenmiş, sonunda havaya da alışmış. Günlerden bir gün adamın denize gideceği tutmuş. Balığı da yanında. Koymuş onu çakıllığın gölgeli bir köşesine, kendi de denize girmiş. Çocuklar geçiyormuş oradan o ara. Balığı görmüşler. Nasılsa, acımışlar, bu balık karaya vurmuş, yazık, denize atalım, demişler. Adam deliler gibi yüzüp yetişesiye balık boğuluvermiş denizde.
Ve eklemiş Bilge Karasu:
Tuhaf değil mi, kurtarmak istediği şeyi kurtarmak için ne gerekiyorsa yaptığını sanan kişinin, ömrünün sonunda o şeyi boğmakta en büyük payı kendi eliyle getirmiş olduğunu anlaması?
#keşfet #edebiyat #sanat #söz
Ayrılıkla başım belada
Gözlerini çevir gözlerime
Yoksa sensiz bu sessizlikle
Deliler gibiyim
Sensiz bu sessizlikle
Cahit Zarifoglu
Dahil olunan olgunun tabularına ya çocuk, ya da deliler aykırı davranır.
Olgu, çocuğu istenen kişiliğe bürünene dek eğitir ama deliden kurtulmak ister.
Ben bir adam sevdim
Sesinde taşıyordu yorgunluğunu. Kimseler görmemişti, kimseler sorgulamamış, göz ucuyla dahi bakmamıştı çökmüş omuzlarına.
Bir adam sevdim ben, bunun için kendime inanamıyorum ama deliler gibi aşık oldum.
Telefonun bir ucundan nefes alışıyla tanıdığım. Kalbinin yorgunluğunu avuçlarımın içinde hissettiğim öyle şevkatli, öyle sabırlı ve öyle hisli yaklaştığım güzel bakışlarına.
Attığı adımların derinliğini, içi yanarken yüzüne vurak o kış serinliğini, uykulu gözlerinin mağrurluğuna rağmen uyuyamıyor oluşu...
Kalabalıklar ortasındaki yalnızlığını, duygularını şarkılara yüklemiş olması, birine bağlandığını görünce kaçması, korkuyordu belki de.
Kimselerin görmediği, belki kendininde bilmediği o küçük mütevazi kabuğunu...
Her şeyini hissettiğim bir adam sevdim
O adam ki pırıl pırıl göz bebekleri.
Biliyorum- herkesten gizlediği göz bebeklerinde saklar beni.
O adam, gözlerinde gezegeni taşırdı, en sevdiğim gezegeni onun gözlerinde gördüm
Bi ağlasa iç yangını alır giderdi günler geceler boyu. Evet yanımda olurdu belki ama ruhu başka yerlerde olurdu
Bir anlık tebessümü içimdeki yangını söndürürdü kısa sürede olsa
Ben onunlayken içim yangınla değil kelebeklerle dolar
Sesiyle güler, dünyanın tüm acı yanlarına...
Bir adam sevdim, göğüs kafesime aldığım tek insan o
o divâneliğin ardından, ne yazık
uslandığıma inanmıyorum
sanki “o” öldü de içimde ben böyle
yorgun, sessiz ve bomboşum
daima soruyorum aynaya üzgün
ben kimim artık, gözünde neyim
ama aynada görüyorum ki, eyvah
önceden olduğum gölge bile değilim
o Hintli rakkaseler gibi nazla
dans ediyorum üzerinde kendi mezarımın
yazık ki bu viraneyi
