Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Korku kitabı okumak ayrı bir zevk özellikle bir ustanın elinden. Bilinmeyene karşı d uyulan korkuyu çok iyi tetikleyen bir eser bunun dışında. Lovecraft öyle bir betimleme yapıyor ki. Kahramanların her duyusunu okurken hissediyorsunuz.
Kitapta özet olarak bilimsel çalışmalar için Güney Kutbu'na giden bilim insanlarının hikayesi anlatılıyor. Tek bir kişinin ağzından paylaşılan hikayede, kahramanımız orada yaşadığı dehşeti bütün dünyadan saklamaya niyetli olsa da Antartika'ya yapılacak bir diğer keşif gezisini engellemek için anılarını gün yüzüne çıkarmak zorunda kalıyor ve bilinmezliği ortaya saçıyor.
Lovecraft'ı gerçekten ilginç bulduğumu söyleyebilirim, konu ve kurgu müthiş, ancak anlatımı bana hitap etmedi. Hikaye sarmadı, korkutmadı, ben hikayenin içine giremedim. ''Korkutucu'' ve ''dehşetli'' olduğunu okumaktansa hissetmeyi tercih ederdim. Diline pek takılmadım açıkçası, betimlemelerin fazlaca olması da beni etkilemedi ama en ilgi çekici kısımlar yeterince içine alamadı bence. Kısalığından olduğunu sanmıyorum, hatta bu şekilde uzatılsa inanılmaz sıkıcı olabilirmiş.
Kurgu açısından başarılı, anlatım açısından yetersizdi bence. Yine de Lovecraft'ın kurgusuna diyecek sözüm yok. Bir daha okuyacağımı da, önereceğimi de sanmıyorum.
Yazarın daha önce başka bir kitabını daha okumuştum yani diline ve yazdığı dünyaya karşı bir aşinalığım vardı. Öbür kitaplarıyla ortak bir evreni kullanmasından dolayı bildiğim başka yaratıkları ya da karakterleri, kendisine özgü mitolojiyi tekrar okuyunca çook heyecanlandım. Öyle bir anlatımı var ki gerçekle kurguyu birbirinden ayırt etmek çok güç.. Bazen bahsettiği yeri ya da kişiyi araştırdığımda -ki gerçek olduğunu düşünüyorum o sırada- aslında tamamen Lovecraft’ın kurgusu olduğunu keşfediyorum ve bu beni çok şaşırtıyor. Öylesine büyük ve ürkütücü bir mitoloji fakat bir kitabında size gerçekten küçük bir kısmını gösteriyor ve seri olmamalarına rağmen diğer bir kitapta daha fazlası olduğunu ya da önceden okuduğunuz kitaptaki karakterin geçmişini öğrenebiliyorsunuz.
Daha önce çok fazla korku türünde okumadım fakat Lovecraft’ın vermek istediği korku daha çok bilinmeyene olan ve gördüğü dehşetli gerçeğin verdiği korku. Bahsettiği karakterlerin yerinde ben de olsaydım korkudan titrerdim açıkçası. Sonuç olarak kitabı beğendim hatta Cthulhu’nun çağrısından daha çok beğendim.
İşte bu kitap şahane oldu. Bu kitap Lovecraft' dan gelen taze bir nefes gibi. Şimdi neden Stephen King, Bentley Little, Joe R. Lansdale ve Neil Gaiman'ın gibi yazarların ondan esinlendiğini anlıyorum. Yazarın kendi hayat hikayesi oldukça üzücü.
Son dönem okuduğum kitaplar hakkında hayal kırıklığı yaşamaya başlamıştım. O kadar ki inceleme yazmak bile zoruma gitti. Hep aynı basmakalıp hikaye düzenekleri kabak tadı vermeye başlamıştı sanki.
İlk okuduğum '' Deliliğin Dağlarında'' (#82405896) kitabımdaki bilimsel deyimler bana uzaktı ama bu kitap tam dişime göreydi doğrusu.
Kitap Charles Dexter Ward adında genç bir adamın yaşadığı garip olaylar ve ailesi hakkında. Bu genç adam tarihe ve özellikle kendi atalarından birine merak sarıyor. İngiliz atasözü '' Merak kediyi öldürür '' der. Bizim Charles ' ın da başına gelenler pişmiş tavuğun başına gelmiyor.
Lovecraft' ın tarzına giderek alışıyorum . Bu kitabı çok sevdim. Gerilim dozu öyle ince ayarlanmıştı ki, okurken tüyleriniz diken diken oluyor.
Uzun uzun cümlelerde iki kelimede bir karşınıza çıkan teknik terimlerin ve Latince kelimelerin baskınına uğradığım, ( karşılaştıkça offfff-puffffladım ve şimdi hiçbirini hatırlamıyorum üstelik !) sürekli az sonra diye vaat edilen fakat bir türlü karşınıza çıkmayan, heyecan ve korku dolu anları hayal edip edip, bir türlü heyecanı ya da korkuyu bulamadığım, arkama baka baka, yaşadığım beklentiye razı olarak bitirdiğim bir hikaye.
Adamı kınadım ,kendim de bir paragraf cümle yazdım. Oh olsun bana.
Hikaye ürperticiydi, şöyle hafif dozda. Dehşetten ölmek, kalbin gümbürdemesi söz konusu olmadı. O kadar ön tanıtımdan sonra vahşi sahneler beklentisiyle gerildim ama bir de baktım hikayeyi bağlamış, bitirmiş.
Kitaptaki cümlelere bir örnek;
''Oymaların ölçeğinden, komşu tünellerin herhangi birinden aşağı doğru bir mil kadar yürümenin, bizi, yan taraflarında gecenin karanlığına bürünmüş gizli denizin kayalık kıyılarına inen, Eskiler tarafından inşa edilmiş patikalar bulunan, büyük çukurun üzerindeki baş döndürücü, güneşsiz uçurumun kıyısına götüreceği sonucunu çıkardık.''
Hiç beğenmeden okuduğum bir kitap oldu. Bilinmeyenin korkusu denen bir türde yazılmış. İçinde bir diyalog bile yoktu çok sıkıldım okurken. Sürekli terimler falan vardı. Umarım lovecraftın bütün kitapları böyle değildir.
"Ne de olsa gökyüzünü görerek can vermek, onu hiç görmeden yaşamaktan iyidir."
Lovecraft'ın bize Cthulhu mitini hediye ettiği kısa hikayeler toplaması...
Kısa hikayeler olduğu için tasvire boğulma limitimiz kısıtlı ve bu kitapta Lovecraft neden korku edebiyatının şampiyonlar liginde olduğunu gösteriyor. İz bırakan hikayeler şairane bir dille anlatılmış. Hikayelerin kısa olması Deliliğin Dağlarında'da olduğu gibi yer yer kitaptan kopartacak seviyede tasvir içinde boğulmaktan bizi kurtarıyor. Böylece sadece Lovecraft'ın etkileyici hayal gücünün tadına bakıyoruz. Elbette yeterli dozda tasvir de alıyoruz.
Korku edebiyatı ile ilgilenen herkesin kütüphanesinde olması gereken bir eser.
Lovecraft sıklıkla Poe ile karşılaştırılan bir yazar ve Poe'nun sıkı bir takipçisi. esinlenmelerini görmemek imkansız. zaten daha kitabın 10. sayfasında Poe göndermesi yapıyor bile. (gönderme de sayılmaz açık açık Poe'dan bahsediyor) ama Lovecraft'ın özgün yanları da var. Maalesef bu özgün yanları benim Lovecraft'a dair sevmediğim unsurlar... Mesela öldürene kadar ortamı tasvir etme hastalığı. Poe'nun da bu özelliği var ama hikayeden kopartacak kadar değil. Oysa Lovecraft'da sık sık "ne okuyordum ben?" duygusuna kapıldım. Hikayenin içine sokma açısından oldukça başarılı aslında. Şu an deliliğin dağlarına düşsem kaybolmam, hangi mağaradaki hangi örümcek ağında kaç tane sinek olduğuna kadar biliyorum ama bu keyifli bir okuma tecrübesi yaratmıyor.
Bunun yanında bir de bir dolu biyolojik bilgi... güzel bir hikaye var ama çok zorlayıcı bir şekilde anlatılmış.
bir gün bir krala keçiboynuzu vermişler, çok güzel mutlaka yemelisiniz demişler. kral çiğnemiş çiğnemiş en sonunda "bir dirhem bal için bir çeki odun çiğnedim" demiş. Lovecraft da biraz bu şekilde. Yine de söz konusu bir damla balın oldukça tatlı ve hayalgücünü besleyen bir damla olduğunu söyleyeyim.
Lovecraft ise Poe'dan (kanımca) birkaç basamak aşağıda olsa da kütüphanelerdeki yerini çiğnettiği onca oduna rağmen hak ediyor.
132 syf.
10/10 puan verdi
Normalde uzun uzun betimlemeler okumaya hiç gelemeyen biri olarak ilk defa böylesine uzun betimlemeleri okudukça heyecanlandım. Hele coğrafi, arkeolojik terimlere aşina biri olsaydım iki kat zevkli okurdum. Başından beri ne olabileceğini az çok tahmin etmenize rağmen okurken o ana gelebilmek için nefessiz okuyorsunuz. Müthiş bir hayal gücüyle oluşturulmuş her şey. Gotik edebiyat çok sevsem de ilk defa Lovecraft okuyorum ve buradaki yaratıkların bu kadar ilgimi çekeceğini tahmin edemezdim. Gerçekten de övgüleri hak eden bir yazarmış. Dili öyle bir kullanıyor ki dizi, filmlerdeki gerilim sahnelerini izliyormuş gibi okuyorsunuz. Başlamışken diğer kitaplarını sırayla okumayı düşünüyorum.