“...bu kadar güce sahip bir erkeğin bu kadar öfkeli olması. Yoksa öfke, her nasıl oluyorsa, güce eşlik eden o bildik hayalet miydi? Örneğin zenginler çoğunlukla öfkelidirler, çünkü yoksulların onların servetine göz diktiğinden kuşkulanırlar. Profesörler, ya da belki yaşlı ve saygın kişiler demem daha uygun olur, kısmen bu neden yüzünden öfkeleniyor olabilirler, ama kısmen de fazla dikkat çekmeden yüzeyde yer alan bir başka neden yüzünden. Büyük olasılıkla hiç de ‘öfkeli’ değillerdi; gerçekten de sıklıkla, özel yaşamlarındaki ilişkilerinde takdirkar, sadıktırlar, örnek gösterilirlerdi. Eğer profesör, kadınların üstün konumda olmadıklarını biraz fazla vurguladıysa, büyük olasılıkla kadınların üstün olmadıklarını değil, kendi üstünlüğünü düşünüyordu.”
Sayfa 39Kitabı okudu
"(...) akşam gazetesinin sayfasını çevirirken, bu kadar güce sahip bir erkeğin böyle öfkeli olması. Yoksa öfke, her nasıl oluyorsa, güce eşlik eden o bildik hayalet miydi? Örneğin zenginler çoğunlukla öfkelidirler, çünkü yoksulların onların servetine göz diktiğinden kuşkulanırlar. Profesörler, ya da belki yaşlı ve saygın kişiler demem daha uygun olur, kısmen bu neden yüzünden öfkeleniyor olabilirler, ama kısmen de fazla dikkat çekmeden yüzeyde yer alan bir başka neden yüzünden. Büyük olasılıkla hiç de ‘öfkeli’ değillerdi; gerçekten de sıklıkla, özel yaşamlarındaki ilişkilerinde takdirkâr, sadıktılar, örnek gösterilirlerdi. Eğer profesör, kadınların üstün konumda olmadıklarını biraz fazla vurguladıysa, büyük olasılıkla kadınların üstün olmadıklarını değil, kendi üstünlüğünü düşünüyordu. Bir hayli hiddetlenerek ve epeyce vurgulayarak koruduğu da buydu, çünkü sahip olduğu şey onun gözünde nadide bir mücevherdi. Hayat her iki cins için de –kaldırımda ite kaka yürüyen kadınlarla erkeklere baktım– çetindi, zordu, sürekli bir mücadeleydi. Büyük cesaret ve güç gerektiriyordu."
İletişim YayınlarıKitabı okudu
Bir şeyler
yaşamışlardı, o kadar. Belki de yaşantılarıyla haklı çıkmağa çalışıyorlardı, yaşantı
kırıntılarıyla. Ben Paris'te..." diyordu Refik Bey.
Bu Paris'in, bildiğimiz Paris'le bir ilgisi yoktu.
Refik Bey Parisiydi bu. Yani adamlar çok
ilerlemişlerdi. Evet, şarap içmişlerdi tabii: Refik
Bey ısmarlamıştı. Başımı sallıyordum. Çok
haklısınız hocam. Sonra metroda çok temiz bir
işçi vardı: temiz giyinmişti, temiz bakışlıydı,
temiz kucağında temiz bir işçi yemek çantası
vardı. Herhalde metro bileti de temizdi.
Anlayarak hak veriyordum: Bu temizlik meselesi
ülkemiz için, insanlarımız için çok önemliydi.
Hele bir de Refik Bey gibi biraz temiz oldunuz
mu, Batı demek temizlik demekti. "Adamlar..."
diye başlayan birçok söz ediyordu Refik Bey bundan sonra. Gerçi müzeler de temizdi, ama Refik Bey gidememişti. Tabii sohbetlerimizde -
ben genellikle susuyordum- resim meselesi açılmıyordu. Van Gogh'dan söz edilmiyordu. Ben de Van Gogh'un temizliğini ileri sürebileceğimi sanmıyordum. Resimlerini görmüştüm, kaldığı odaların sefaletini görmüştüm, her ne kadar kullandığı renklerden
çarşafların kirliliği belli olmuyorsa da... Hayır. Van Gogh'un temizliğini savunamazdım. İyi ki
müzelere gitmemişlerdi ve benim Van Gogh'u
tanıdığımı bilmiyorlardı.
Sayfa 30Kitabı okudu
AYDINLANMA’NIN DÜŞÜNDÜRTTÜKLERI
Kant’ın Aydınlanma anlayışına bakarsak modern dünyanın pek çok meselesinin anlaşılabileceği kanaatindeyim. Kant’ın, Aydınlama nedir, sorusuna verdiği bir cevap var. Önce ne diyor ona bakalım:
“Aydınlanma, insanın kendi suçu ile düşmüş olduğu bir ergin olmama durumundan kurtulmasıdır. Bu ergin olmayış durumu