Ahmet ümit okumaya “Beyoğlu Rapsodisi” kitabıyla başlamıştım ve açıkçası çok çok beğenmiştim. Sonunu özellikle çok güzel bağladığını düşünmüştüm. O kitaptan sonra ahmet ümit okumaya karar vermiştim zaten. Ama keşke bu kitabı seçmeseymişim diyorum. Çok sevdiğim insanın belki en sıkıcı kitabı olan bu kitap beni gerçekten çok sıktı. Bazı sayfaları “of sus artıııııkk ne olur sus!!! Geç artık şu önemsiz ayrıntıları be adam.” diyerek yırtasım geldi ama öyle ya da böyle bitirdim. Aslında bu sıkıcılığa katlanmamın sebebi ahmet ümit’in kitabın sonunda her şeyin birbirine bağlandığını düşünmemdi ama bu kitapta öyle olmadı. Sonunu okuduğunuzda “bunun için mi 500 sayfa okudum ben şimdi ?” diyorsunuz. Okumayın demeyeceğim ama diğer kitapları kadar da ilgi çekici değil bu yüzden diğer kitaplarına öncelik verebilirsiniz bence. Hepinize iyi okumalar dilerim. :)
