demir

Ama sonra bir demir parçası, iğrenç bir böcek gibi havada vınlayarak üzerine geldi kardeşinin. Savaştı çünkü. Ve demir parçası bir yağmur damlası gibi yapışıp kaldı kardeşinin derisine: birden kan, gelincik gibi çiçek açtı karda. Gökyüzü laciverttaşıydı, ama çığlığı kabullenmedi. Ve kardeşinin son çığlığı vatan olmadı. Anne de, Tanrı da olmadı. Onun son çığlığı buruktu ve keskin: Lanet olsun! Yavaşçacık: Lanet olsun! Ve çığlık ağzını kapadı. Bir daha hiç açılmamak üzere. Geçti.

Ölüm algılanamaz; hele zihinde canlandırılması ya da "temsil edilmesi" daha zordur.
Husserl'den bildiğimiz gibi bütün algı niyete bağlıdır; algılayan öznenin bir etkinliğidir, algı söz konusu öznenin ötesine ulaşır, öznenin ötesindebir şey yakalar,
aynı anda ilke olarak paylaşabilecek bir dünyaya ait bir "nesne" ortaya çıkarır ve kendisini ona demirler.
Ama ölüm diye "bir şey" yoktur; algılamaya çabalayan öznenin abartılmış niyetinin dayandığı demir atabileceği hiç birşey yoktur .
Ölüm mutlak bir hiçtir ve "mutlak hiç"in anlamı yoktur; ancak algının yokluğunu algılayabildiğimiz zaman "hiçin olduğunu" biliriz; her bir "hiç" yüzleşilen, algılanan, tasarlanan bir hiçtir,
dolayısıyla hiçbir "hiç" mutlak -koşulsuz hiç- olamaz .

Ama ölüm "etkin öznenin" sona ermesi ve onunla birlikte bütün algının sonudur. Böyle bir algının sonu, algılayan öznenin üstesinden gelemediği bir durumdur:
Özne kendisini algıdan "kurtaramaz" ama yine de algının olmasını ister. Böylesi bir olanaksızlıkla karşılaştığında algılayan özne kendisini eğretileme oyunuyla kandırır, bu da neyin algılanması gerektiğini açığa çıkarmaktan çok gizler ve sonunda ölümün olacağı algılamama durumunu yalancı çıkarır.
Bunu yapamazsa, bilen özne zayıflığını kabullenmeli ve pes etmelidir.

Ey mübarek Anadolu toprağı!
Hani senin bahtiyarlık hukukun,
Hür düşünen, milli duygun, kanunun?
Hani senin yeni ruhlu çocuğun,
Sevgin, neşen, çalgın, türkün, oyunun?

Ey dertliler yatağı!
Ne vakte dek, gençliğine hakaret,
Bu ayrılık, bu göz yaşı, bu ölüm?
Ne vakte dek, kızlarına esaret,
Bu sert demir, bu ağır yük, bu zulüm?

Yazık, sana ağlamayan şiire;
Yazık, sana titremeyen vicdana;
Yazık, sana uzanmayan ellere;
Yazık, seni kurtarmayan insana!...

Ey vatanın bağrı yanık bucağı!
Hani senin bereketli hasadın,
Yeşil yurdun, mesut çatın, şen çiftçin?
Hani senin medeniyet hayatın,
Yolun, köprün, kazman, iğnen, çekicin?

Ey Türklüğün otağı!
Ne vakte dek, bu acıklı sefalet,
Bu viranlık, bu inilti, bu kaygı?
Ne vakte dek, bu uğursuz cehalet,
Bu taassup, bu görenek, bu uyku?

Allah hiç kimseye demir rayları kucaklatmasın...

Hep kaçarmış şehirlerin
Demir dağlarına
Uyuyunca toprak beşiğimde
Sahipsiz kalan
Ellerimden kayan aydınlık günlerim