Kendini önemli sananların hiçbiri önemli değil. Yaşa sadece.
O, seninkilere dolanmış köklerini söküp alırken, seni de yerinden ediyordu. Aynı bahçenin çiçekleri olmak böyle bir şeydi.
Artık yeni insanları sevmekte güçlük çektiğin yaşlara geldiğinde, daha az müşkülpesent ve muhtemelen daha cesur olduğun yaşlarında bir yolunu bulup çok sevmeyi başardığın birini havaalanına bıraktıktan sonra, o dev ayrılık makinesinin kapısından çıkıp bir kaç saat önce birlikte geçtiğiniz yollardan, bu defa tek başına elin kolun bomboş dönerken kuru ekmek gibi ufalanıyordu için.
Reader Follow Recommendations
.. her şeyin değil ama pek çok şeyin gerçekliği senin kendini neye inandırdığınla ilgiliydi.
Daha kolileri açarken başlıyordun mekânla arandaki boşluğu doldurmaya, bir örümcek gibi örüyordun ağını, duvardan duvara, odadan odaya.
Yıllardır o evden o eve koli koli taşıdığın, bin türlü nakliyeci surati çektiğin, evlat gibi üzerine titrediğin ama işte bir gün gelip vedalaşılması icap eden kitaplarını öyle birine emanet etmeliydin ki, bir daha dönüp almayacak da olsan, bundan böyle emin ellerde olduklarını bilmen gerekirdi.
“Yaşamın ilk çabası kabuk oluşturmaktır”
Gaston Bachelard, Mekanın Poetikası
Nietzsche’nin en büyük talihi, o şekilde ölmüş olmasıdır - sevinç içinde!
Vicdanım hiç doğmamışım gibi rahat.
Var olmadığımız bir zamanın olduğunu hissetmek mümkün değil. Doğmadan önce kim olduğumuza bağlılığımız bundan.
Artık hayatta olmayan onca dostu düşünüyorum da içim yanıyor. Oysa pek de acınacak durumda değiller, çünkü ölüm başta olmak üzere, bütün sorunları çözdüler.
Eşit bir yoğunlukta kavrarsak, var olmak ile olmamak arasında hiçbir fark yoktur.
Doğmuş olmamı bağışlayamıyorum. Dünyaya gelerek, sanki bir gizeme saygısızlık etmiş, önemli bir anlaşmaya ihanet edip adı olmayan büyük bir kabahat işlemiştim.