İnsan tek başına yaşadığı eksikliğe her an katlanmak zorundadır, iki kişilik eksikliğe ise katlanmak zorunda değildir.

Ve senin yanında öylesine huzurlu öylesine huzursuz,
Öylesine baskı altında ve öylesine özgürüm ki...''

Vazgeçtiğimiz şey bizi tanımlar, onu hissederiz. Ayırdına vardığımız bireyselliğimizin kalbinde, “öznel farklılığımız”ın kökünde, yani bizi herkesten farklı kılan şeyin merkezindedir. Bu yüzden, tanıştığımız herkese onda bizdeki eksikliğe denk düşen bir şeylerin olduğunu söylemeye hevesli değilizdir! Kendimizi korumak isteyebilir, eksik hissettiğimizi, birine ihtiyaç duyduğumuzu, iğdiş edildiğimizi göstermek istemeyebiliriz. Kendimizi yüceltilmiş bir kayıtsızlık bulutuyla sarmayı tercih edebiliriz. Bu kimi durumlarda başkaları tarafından sevilmemize bile yarayabilir, ancak bunun bizim bir başkasını sevmemizle uzaktan yakından alakası yoktur. Birini sevmek o insana sözcüklerle (tercihen fena halde) eksik olduğumuzu ve onun bu eksikle yakından ilişkili olduğunu ifade etmektir. Onun bu eksikliği her anlamda ve tamamen doyurabileceğini ileri sürmemize gerek yoktur elbette. Ancak ”eksik olduğumuzu ve eksikliğimizin onu ilgilendirdiğini dile getirerek göstermek zorundayızdır.

İçlerinde ruhu hafiften ilginç gibi olanlar da var. Ama bu hafiften ilginçlikle ne yapacaklarını bilmiyorlar. Ne çevrelerinde görmüşler, ne de bi kitabın sayfalarında böyle bi salaklıkla karşılaşmışlar. Paniğe kapılsalar da gizlice aşık olmayı deniyorlar. Daha aradan 3 gün geçmeden kendilerini kandırılmış ama olduklarından daha da akıllı bularak uzaklaşıyorlar... Çünkü aşk akıllıların ve korkakların işi değildir. Büyük bi özveriyle bu konuda talihsiz olduklarını kabul ederler. Hatta onlar günün birinde şiir kitabı bile çıkarabilirler.

Temkinli hayaller kuruyorlar. Buna gerçekçilik ismini takmışlar.

İstiklal Caddesi,nde yürüyorum
Kafamın içinde binlerce anı vızıldıyor

Mahrem yerlerime kadar kelimelere
Onların çağırdığı sızıya bulanmışım

İyi ki unutacaklar, en iyi bunu becerirler. Hep unuturlar ve bu yüzden hiç utanmazlar.