"Su ağzıma ve burnuma dolarken güneş gittikçe uzaklaşıp küçülmeye başladı. Gözlerimi yavaşça yumup, gerçekliğinden emin olduğum şeylere sıkı sıkıya tutundum.
Örneğin deniztarağının her biri masmavi otuz beş gözü olduğuna...
Örneğin ton balığının yüzmezse boğulacağına...
Örneğin sevildiğime...
Ve örneğin bu kez kırılan şeyin ben olmadığıma."
Willow'un son anında aklından geçirdiği şu cümleler, bütün kitap boyunca biriktirdiğim siniri, nefreti, bunalımları, hayret ve endişeleri göz yaşları olarak akıtmama sebep oldu.
Sonunu Jodi Picoult'un kurgu tarzını daha önce iki kez okumuş biri olarak kitabın başından beri tahmin etmeme rağmen yine ağladım.
Yazar, bu kitapta da üslubunu bozmayarak, bir konu şeçip, o konuya uygun olarak vicdanını sorgulayan karakterler yerleştiriyor.
Ve ben hiçbir kitabında (daha üç tanesini okudum) kendimi anne karakterine sempati duyar bir şekilde bulamıyorum. Aslında hiçbir kitabında tamamen kimseyi haklı bulamıyorum.
Ve hep düşünüyorum, kitapta geçen şu cümlelerde de ifade edildiği gibi;
"Tanrı'ya şükürler olsun. Bu şey onun değil de benim başıma gelse ne yapardım?"
Okunması gereken kitaplardan olduğunu düşünüyorum ancak süreç biraz fazlaca uzun tutulmuş. Yer yer , "Hadi artık buraları geç de şu dava meselesine bir gelelim" dedim.
Yazı tarzı bunaltıcı olmadığından ötürü sonuna gelebildim.
Herkese iyi okumalar dilerim....
