Bu uğursuz gecede, karşınızda otururken anladıklarımı yirmi yılda öğrenemezdim.
(Dimitri sorgudayken)
Sayfa 647Kitabı okudu
Ivan Fyodorovic birdenbire güldü, ayağa kalktı. Şapkası elindeydi.
-Yanılıyorsun, Alyoşa'cığım, dedi. Yüzünde Alyoşa'nın o zamana kadar hiç görmediği bir ifade vardı. Bu, gençliğe özgü bir içtenlik, içten kopan bir açıklıktı.
-Katerina Ivanovna beni hiçbir zaman sevmedi. Aşkımdan hiç söz açmadığım halde, onu sevdiğimi her zaman biliyor,
Sayfa 253Kitabı okudu
Suçsuz yere lanetlenen Dmitri Karamazov, ellerinde zincirlerle, bütün gücüyle bağırıyor: “Bütün acıların üstesinden geleceğim, sırf kendi kendime ‘varım’ diyebilmek için. İşkenceler altında kıvransam bile, biliyorum ki ‘varım’; ayağımda zincirlerle kürek çekerken hâlâ güneşi görebiliyorum, göremesem bile yaşamaya devam ediyorum ve onun olduğunu biliyorum.” Kardeşi İvan yanına geliyor ve ilan ediyor: “Ölümden daha geri döndürülemez mutsuzluk yoktur.” Varoluşun coşkusu bir işık gibi göğsüne dolar ve Tanrı’yı inkâr eden bu adam sevinç çığlıkları atar: “ Seni seviyorum Tanrım, çünkü hayat büyüktür.”
Sayfa 215 - DostoyevskiKitabı okudu
