Rus edebiyatının depresifliği, kişinin devamlı yalnızlığı ve fakirliğiyle insanlardan tamamen soyutlanmış bir yaşam sürmesi... her zaman ilgimi çekmiştir. Bu tür eserlerde hep karakterin sonlara doğru çok iyi yerlere geleceğini, mükemmel işler başaracağını hayal ederim. Her zaman da bu hayalim içimde kalır çünkü Rus Edebiyatı distopyasının hatları o kadar keskindir ki buna farklı bir kurgu eklemek cahillik olur.
Kitabın ilk yarısını maalesef sevemedim. Karakterin depresifliği saf bir şekilde okuyucuya aktarılıyor ve bu dıştan güzel gözükse de içten bence öyle değil. Devamlı devamlı aynı psikolojik sıkıntıların farklı örneklerle betimlenmesini görmek bir süreden sonra beni baya sıktı. Ama o diğer yarısı yok mu... Diğer yarısı gerçekten güzeldi. Sevmediği okul arkadaşlarıyla sırf gururu yüzünden buluşması ve onlarla aynı statüde olduğunu kanıtlamak için yaptığı garip hareketler bana kendimi hatırlattı. Kitabın o kısımlarını okurken sanki yakın geçmişteki beni görüyordum. Dostoyevski işte böyle okuyucuyu gerçekten hikayesine çekebiliyor. Finalini de beğenmiştim (tam olarak ne oluyor hatırlamıyorum ama kitaptan mutlu ayrıldığımı hatırlıyorum). İlk yarısından sıkılıp, ikinci yarısında bu kadar beğenebildiğim tek kitap olmuştur yeraltından notlar... Öneririm.
Cemal Süreya 
Üvercinka
