Hiç olmazsa unutmamak isterdim.
Eski geceler, sevdiklerimle dolu odalar...
Yalnız bırakmayın beni hatıralar.
Az yanımda kal çocukluğum,
Temiz yürekli uysal çocukluğum...
Ah, ümit dolu gençliğim,
İlk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgilim...
-Doğduğum ev. Rahatlayacak içim duysam
Bir tek kapının sesini.
Arıyorum aklımda bir ninni bestesini...
Böyle uzaklaşmayın benden, yaşadığım günler.
Güneş, getir bir bayram sabahını.
Açılın açılın tekrar
Çocuk dizlerimdeki yaralar,
Hepiniz benimsiniz:
Mektebim, sınıflarım, oturduğum sıralar...
Yalnız hatırlamak hatırlamak istiyorum
Nerde kaldı sevgilim, seni ilk öptüğüm gün,
Rengine doymadığım o sema,
Ahengine kanmadığım ırmak.
Bırakıp her şeyi nereye gidiyorum?
Neler geçmişti aklımdan,
Nedendi ağladığım, nedendi güldüğüm?
Ah nasıldı yaşamak?
-Ziya Osman Saba
Yalnız bırakmayın beni hatıralar!
Az yanımda kal çocukluğum,
Temiz yürekli uysal çocukluğum...
Ah, ümit dolu gençliğim,
İlk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgim...
-Doğdugum ev.
Rahatlayacak içim duysam
ANNEM BEN VE ÇİÇEKLERİ
Aynı dili konuşurduk
Annem ben ve çiçekleri.
Olmazları oldurur,
Dertleri unutur,
Mutluluğun bir yolunu bulurduk.
Zamanla değişti herşey.
Çiçekleri saksıda kaldı öyle küskün,
Hiç olmazsa unutmamak isterdim. Eski geceler, sevdiklerimle dolu odalar… Yalnız bırakmayın beni hatıralar. Az yanımda kal, çocukluğum… Temiz yürekli uysal çocukluğum… Ah, ümit dolu gençliğim, ilk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgim. Doğduğum ev… Rahatlayacak içim, duysam bir tek kapının sesini, arıyorum aklımda bir ninni bestesini. Böyle uzaklaşmayın benden, yaşadığım günler. Güneş, getir bir bayram sabahını. Açılın, tekrar çocuk dizlerimdeki yaralar. Hepiniz benimsiniz: mektebim, sınıflarım, oturduğum sıralar… Yalnız hatırlamak, hatırlamak istiyorum. Nerde kaldı doymadığım o sema, ahengine kanmadığım ırmak. Bırak her şeyi nereye gidiyorum? Neler geçti aklımdan, nedendi ağladığım, neydi güldüğüm.. Ah, nasıldı yaşamak?