"Bir yerlerde beni bekleyen bir cevap olmasaydı, bu soru aklıma nereden gelecekti?" derim. Sorular insanın aklına, cevapları olduğu yerden gelirler çünkü.
Ve insanlar sorularının peşinde giderlerse, sorular onları cevapların bulunduğu yere götürür bence...
Ben sorulardan korkmam. Neden korkacak mışım? Sorular iyidir ve insanı iyileştirir.
Gökyüzünde kocaman bir Ay vardı. Eğer Allah oraya bir Ay koymayaydı, geceleri gökyüzüne baktığımda, " Keşke orada kocaman ışıl ışıl yanan ve karanlığı aydınlatan gece lambası gibi bir şey olsaydı" demek aklıma gelir miydi?
Sanırım gelmezdi!
Sanırım hiç kimsenin aklına böyle bir şey gelmezdi.
Ağaçlar dallarını, evlerin çatılarını, kıvrıla kıvrıla geçip giden daracık sokakları, kendine özel serin parlak ve mavimsi ışığı ile cömertçe yaldızlayan Ay, gecenin karanlığı içinde, merak edilen bir cevap kadar güzel ve gerekliydi...
Reader Follow Recommendations
Bu onun hikâyesidir;
Ama hepimizi anlatır.
Hiçbir şeyin sıradan olmadığına dair
"Sıradan" bir hikayedir.
Büyüleyicidir,
Çünkü gerçektir!
Beray AĞCA tekrar paylaştı.
Ağlayabilir miyim gönlüm?
Müsaadenle...
Şöyle katıla katıla,
Şimşekli bir gökyüzü gibi...
Günaha batan tüm kirliliğin ile...
Ağlayabilir miyim?
İzin ver lütfen...
Şöyle inceden yağan,
Yağmur masumiyeti gibi...
Öylesine ama ölesiye...
Bu can çıkana kadar bedenden...
Nefesimin nefesi kesilesiye...
Pembe güller mor menekşelere düşesiye...
Sol yanımın ateşi yükselesiye kadar
Kendi omzumda,
Kimseciklere yük olmadan
Ağlayabilir miyim?
Mevlana