Doğa'nın Kanadının Gölgesi
"Mezarlardan geçerken yüreğimize derin bir üzüntü,bilmem daha nerelere kadar uçabilecek olan insanlığımızın kanatları kırılarak, varlığımıza aşağılık bir düşkü çöker. Biliriz ki her şeyin sonunu getiren bir sır, doğanın kanatları bizi de gölgelendiriyor."
Sayfa 29Kitabı okudu
Her yolculuğun aynı zamanda içe yolculuk olduğunu söyleyen bütün eski bilgeleri andı Moottah. Onu büyüten şeylerin yüreğini ısıtan anısıyla göğsü kabardı; sızılı bir mutluluktu bu. Yaşadığını, var olduğunu bilmenin bu sevinçli hüznünü tanırdı. Şu an varlığını tepeden tırnağa kamaştıran bu duygular, var olmaya şükran duymanın bir çeşidiydi. Doğanın bir parçası olduğumuzu anladığımız, içimizi engin bir huzurla dolduran bu kutlu anlarda varoluşumuz bir kıymet kazanır, hızına kapılıp geçtiğimiz günlerin içinden başka bir âlemin açıklığına çıkılırdı. Bazen bunun için, bir yol kenarında durup kısa da olsa sahibi olduğumuz zaman parçasını bütün benliğimizle baktığımız tabiata teslim etmek yetiyordu. Olgunluğun kazandırdıklarının keyfini sürmeyi bilmeliydi insan. Bir zamanlar bilmeden içinden geçilenleri, sonraları bilerek geçmeyi öğrenmeliydi. Ama ne yazık ki çoğu kez bunun tadını çıkarmayı öğrenmeye başladığında, yaşamın önemli bölümü de geçip gitmiş oluyordu.
Gece, ay doğarken neyler usul usul başladı semahı karşılamaya. Laciverdi bir sis dolanıyordu çadırların arasını. Doğanın tümünü aralıyordu gecenin tılsımı.
sis, buğu, ışık, ney
gene semaha duruyordu cümle tabiat.
Bu kez semaha güneyin rüzgârı da karışmıştı. Terli, uzak, buğulu bir yosun kokusu belli belirsiz duyuruyordu kendini. Güney rüzgârlarının deniz kokan soluğu dolaşıyordu çadırların tepesie tünemiş bulutların arasında.
Semahın görkemi tutmuştu dağı-taşı.
Akan sular, akan yıldızlar, ulu ağaçlar, ovanın yeşil tılsımı, gecenin içinde koyulmuş gölgeler, yüzlerce çadır, binlerce insan...
Onca yürek çarpıyordu şimdi doğanın koynunda.
Önce nabız diriltiyordu yeniden uykusundaki geceyi.
Sayfa 67
Doğanın İyileştirici Gücünü Fark Et :)
Öncelikle adını duymaya çok aşina olmadığımız kitabın isminden bahsetmek istiyorum. "Shinrin Yoku" Japonca bir kelimedir. Shinrin- orman ve Yoku- banyo anlamına gelmektedir. Yani orman banyosu. Adından da az çok tahmin edebilirsiniz ki 
Shinrin Yoku-Orman Banyosu kitabı ormanın iyileştirici gücünü ele alıyor. Kitapta verilen araştırmalar ve istatistikler bize doğanın ruh halimize, kalp ritmimize, kan basıncımıza ve stres hormonlarımız üzerine olan olumlu etkilerini göstermiş durumda.
Sayfa aralarında verilen görseller ve pekiştirmek adına verilen kısa hikayeler Shinrin Yoku-Orman Banyosu kitabını daha sürükleyici ve zevkli hale getiriyor.
Açıkçası ben okurken çok keyif aldım.Ve en çok hoşuma giden kısım ise Japonların en gelişmiş ülkeler arasında yer almasına rağmen yeşil ve ormanlık alanlarının fazla olması. Ve bu bölgelerin iyileştirici gücüne inandıkları için başta ruhsal sağlığımız adına birçok yönden faydalanmaktadırlar. Ki ben de doğanın gücüne inananlardanım. Doğada kısa bir yürüyüşün bile etkili bir terapi olduğuna inanıyorum. Shinrin Yoku-Orman Banyosu kitabı hakkında olumsuz ya da akıcılığı konusunda herhangi bir noksanlık ya da sorun göremedim. Ve kitap Japonlar hakkında biraz daha bilgi edinmemi de sağladı.
Dolayısıyısla Shinrin Yoku-Orman Banyosu kitabını kesinlikle okumanızı öneririm. Ben çok keyif aldım. Umarım siz de doğanın gücüne inanır ve bunu hayatınızın en önemli terapilerinden biri olarak görürsünüz.
Şimdiden iyi okumalar:))
Bir insan kendini üzgün ve mutsuz hissettiğinde, ıhlamur ağaçları, gölgeler, bulutlar, doğanın tüm güzellikleri ona kendini beğenmiş ve umursamaz bir şekilde öyle darbe indirirdi ki!
Sayfa 9Kitabı okudu
