Dostoyevski “Bu dünyada en güç iş, insanın kendi kendine sadık kalmasıdır” derken haklıydı belki. Peki ya başkasına, en sevdiğine sadık kalması, iliğine kemiğine kadar sadakati hissetmesi?
İnsan küçüklüğünde bu hayata doğru başlamazsa bir daha düzelmez. Gerektiği zaman destek göreceği, sırtını yaslayacağı kimsesi yoksa, kaybetmiştir bir kere.
Ne korkunç şu halkın hayatı. Açlık, yoksulluk, çıplaklık. Bir lokma ekmek için yıl on iki ay çalışan, onu da çok kere elde edemeyen bu bu zavallılar, bir hiç uğruna savaşlarda, barışlarda Beyler Ağalar böyle istediler diye.