İşte ailelerin sorunu buydu. Sevimsiz doktorlar gibi, onlar da insanın neresinin acıyacağını biliyorlardı.
Doktorları listeden çıkartalım
mizojinistler genellikle pek çok insan tarafından el üstünde tutulan, hatta hayranlık duyulan danışmanlık meslekleri yaparlar. Bu erkekler genellikle doktorlar,avukatlar, profesörler ya da psikologlardır.
Tüm bilge profesörler ve doktorlar, çocukların arzularının nedenini anlayamadıklarını söyler. Oysa, bu dünyada yetişkinler de çocuklar gibi davranmaktadır. Nereden gelip nereye gittiklerini bilmeden, kendi fikirlerini pek az kullanarak, bir bisküvi, şekerleme ya da bir sopayla güdülenirler. Kimse bunu kabul etmek istemez ama ben yine de bunun çok belirgin olduğunu düşünüyorum.
doktorlar ruhumun ıstırabını duyamıyorlar, o ince noktalardaki yaraları tedavi edemiyorlar.
Görmezler. Daha doğrusu dikkat etmezler. Saat de insan vücudu gibidir. Çok defa alışılmış hastalıklar aranır. Yalnız bir fark vardır. Doktorlar tedavi ettikleri insanların bünyesini bazen bozarlar amma, herhangi bir uzviyeti değiştiremezler. Halbuki bazen saat tamirinde bu olur. Yedek parça hikâyesi...
Sayfa 192
Hastalık şimdi böbreklerine vurmuştu. Bir ay boyunca tarifsiz acılar içinde yatakta kıvrandı. Sonunda doktorlar onu önce Viyana’ya, ardından bir kür için Karslbad’a gönderdiler.
Yoğun acıyla birlikte gelen hastalık, içinde bulunduğu duygusal depresyonla el ele vermiş, böylece Mustafa Kemal’in umutsuzluğun gayya kuyularına batmasına yol açmıştı. Bütün bunlar geçtiğindeyse, artık ilgi ve enerjisini yitirmiş durumdaydı. Temmuzda Padişah’ın öldüğünü ve Vahdettin’in tahta çıkarıldığını duydu. Bu haber bile eyleme geçmesi yönünde onu güdüleyemedi.
İstanbul’dan geriye dönmesini öğütleyen çok sayıda mektup alıyordu. ittihat ve Terakki Cemiyeti’nin muhaliflerinden olan izzet Paşa, Padişah’ın yaver-i ekremi olmuştu; Enver’den başkumandan vekili unvanı geri alınmıştı; Vahdettin dişlerini göstermeye başlıyordu.
