Rahatız. Ama yine de, omuzlarımızı boğazımıza doğru çekip çenelerimizi titreten bir his var içimizde. Birazdan sesimizi yükseltmek isteğiyle dolacağız. Bu hissi yasaklamalı mıydık yoksa? Bizi güçten mi düşürür bu?
Hayır! Muhtemelen, bir sorumluluk yaratıyor bu!
Bu sorumluluk, gerçekliğin yitirilişine dair ortak bir endişeden kaynaklanmıyor.
Kuzey maden havzası sadece kendini hatırlatıyordu: Toprağı kendi dönemlerinin tekeline kaydeden adamları derinlere götüren maden asansörleri.
Tırnaklarımın içi kömür tozu yüzünden kapkaraydı. O kadar ki, buraları en sonunda terk edebilseydim bile onları beraberimde taşırdım.
Gençlik, kitaplar okuyor ve bir nehir arıyor. Gençlik, gelecekte nehir kenarında bir araya gelmeyi düşünüyor. Yangından önceki zamanı hatırlamıyor ama bunun için yine de uğraşıyor. Yola çıkılacak. Onlara bir at eşlik edecek. Hikâyenin hiçbir gizemi yok, ama zaman zaman şaşkınlığa sebep olabilir ve ürkek mizaçlıları telaşa düşürebilir; hayatın kendisinin de sıklıkla yaptığı gibi. Ne yazık ki bu duruma engel olmak mümkün değil.
Ağaçların çoğu kurumuştu, bir kısmı da köklerine tehditkâr bir şekilde yaklaşan ateşi göz ardı ediyormuşçasına canlı görünen diğerlerinin yanında, solgunca duruyordu.
Alanın üstünde tüten bir sürü yarık vardı, kimisi çoktan yanıp tükenmişti; ve işte dağın yavaş yavaş kuyusunu kazan bu yangın, yaşlı ve yıkık dökük maden yataklarında ve ocaklarında, on yıldır için için sürüyordu.
Ah!
Bazı şeyler bize söylenmedi! Yapayalnız beklemeye bırakıldık.
Sayfa 45 - Deli Dolu YayınlarıKitabı okudu