Konu ortada, uzun uzadıya anlatmayacağız. Ciddi, derin bir düşüncesi var. Tam anlamıyla bir trajedidir ve fatum’u{43} içkidir; içki her şeyi etkisi altına alıyor, tutsak ediyor, yönlendiriyor ve sonra da mahvediyordu. Yazar, konusunun “sürekli içmek hayır getirmez” olduğunu yapıtının başlığında bildirmekle birlikte, gerçek bir sanatçı olarak,
Novoye Vremya'da intihar eden genç bir kızın çok dikkat çekici, uzun bir mektubu yer aldı. 25 yaşındaydı, soyadı Pisareva’ydı. Bir zamanlar hali vakti yerinde olan bir toprak sahibinin kızıydı, Petersburg’a gelmiş, kendini geliştirmeye vermiş ve Ebe Okuluna girmiş. Sınavları geçmiş ve zemstvo sağlık merkezinde iş bulmuş, mektubunda paraya hiç
Yine “Sonun Başlangıcı” Belirtileri
Don Carlos’un Ingiltere’ye girişini büyük ilgiyle okudum. Gerçeğin tekdüze, sıkıcı olduğunu; insanın kendini oyalamak için sanata, hayal ürünü şeylere yöneldiğini, romanlar okuduğunu söylerler. Benim için tam tersi: Gerçeklikten daha fantastik ve daha beklenmedik ne olabilir? Evet, bazen gerçeklikten daha
“Ağır ve taşınması çok güç yükler vuruyorlar sırtına!”{101}, evet, bu sözü hatırlayın! Çocuklarımızı düzeltmek zorunda olduğumuzu söyleyeceksiniz. Bakın: Kendimizi onların üstünde görmeyelim, onlardan kötüyüz bir kere. Çocuklarımıza daha iyi olmaları için bir şeyler öğretirsek, onlar da bize çok şey öğreteceklerdir ve onlara yakınlaşmamız bizleri
Genç kuşak diğer kahramanlar -daha çocukluğunda yıkıma uğramış, “kurban edilmiş” kuşak- “olumlu tiplere” göre daha gerçekçi görünüyorlar. Suçlular ve suçsuzlar olmak üzere iki çeşittirler. Örneğin Matriyoşa kurban edilmiş, mutsuz bir kişidir, işin en korkunç yanı da Rusya’da istemediğiniz kadar Matriyoşa gibi “bahtsız” kızların olduğunu,
Evliliğin temeli.
Hem bir kere sevmişlerse, severek evlendilerse sevgi neden geçsin? Onu yaşatmanın bir yolu yok mu? Sevgiyi yaşatmanın mümkün olmadığı böyle durumlar nadiren olur. Hem kocan merhametli, dürüst bir adamsa sevgi niye geçsin durup dururken? İlk dönemin aşkı geçer, orasi öyle ama ardından daha da
güzel bir sevgi gelir. Ruhlar da bir olur, bütün işler de ortaklaşa yapılır; birbirinden sır da saklamazlar. Çocuklar da olunca en zor zamanlar bile mutluluk getirir; yeter ki sevin ve dirayetli olun. Çalışmak bile neşe getirir, bazen bir parça ekmeği kendin yemez, çocuklarına bırakırsın, seve seve. Çünkü onlar seni ilerde bunun için severler; yani bir anlamda kendin için birikim yapıyorsun. Çocuklar büyür; anlarsın ki sen onlar için örnek ve desteksin; sen öldükten sonra çocukların senin duygu ve fikirlerini
senden aldıkları gibi içlerinde taşımaya devam ederler, içiyle dışıyla sana benzerler. Demek ki bu ağır bir sorumluluktur. Anneyle baba daha sıkı kenetlenmesin de ne yapsın? Derler ki çocuk zor. Kim diyor bunu? Çocuk büyütmek göksel bir mutluluktur!
