Esrar Dede
Kan ağlasın bu dide-i dür-bârım ağlasın
Ansın benim o yâr-ı vefâdârım ağlasın
Çeşm ü dehân u ârız u ruhsârım ağlasın
Baştan başâ bu cism-i siyeh-kârım ağlasın
Agyârım ağlasın bana hem yârım ağlasın
Gûşeyleyen hikâyet-i Esrar'ım ağlasın
Nâ-dide bir güher telef ettim dirîg u âh
Hâk içre defnedüp gerü gittim dirîg u âh
Bu inciler yağdıran gözüm kan ağlasın; benim o vefâlı dostumu ansın, ağlasın. Gözüm, ağzım, yüzüm, yanağım, baştan başa, şu karalara batmış, (yaslara girmiş) bedenim ağlasın; bana hem yabancılarım ağlasın hem dostlarım ağlasın; Esrar'ı- mın hikâyesini duyan ağlasın.
Yazık, âh, görülmemiş bir inciyi kaybettim; yazık, âh; toprağa gömüp geri gittim.
Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar.
Sayfa 15
"Kimseye anlatılamaz bu dertler, çünkü herkes bunlara nadir ve acayip şeyler gözüyle bakarlar. Biri çıkar da bunları söyler ya da yazarsa, insanlar, yürürlükteki inançlara ve kendi akıllarına göre hem saygılı hem de alaycı bir gülüşle dinlerler bunları. Çünkü henüz çaresi de, devası da yok bu dertlerin."