Yalnızlığın adı SaRe
Oturup ağlayasım var sare
Sonra düşünüyorum
Vakit ağlama vakti değil bence
NKRGN
Kitap ve kahve kokusu abinin ciddi psikolojik sıkıntıları olduğunu düşünüyorum şizofreni falan?
Aramızda tek fark var
Zeki bir adamsın ve başarılısındır da eminim.
Kimsenin seni anlamadığı düşünüyorsun. Kendini dünyada bir yere oturtmaya çalışıyorsun ama bir türlü olmuyor. Hep ailesiz kalıyorsun. Belki de bu yüzden evlendin. Normal olduğunu kanıtlamak için. Ben de sizdenim ben de normal biriyim demek için.Aman neyse artık. Bir süre sıradan normal bir insan gibi davrandın. En azından dışarıya karşı ama olmadı demi. O yüzden de şimdi yalnızsın mutsuzsun. İstediğin yerde değilsin. İstediğin yer neresi orayı bile bildiğini sanmıyorum. Sen de benim gibisin sadece yöntemlerimiz farklı.Sen de en az benim kadar yalnız ve mutsuzsun. Ama aramızda bir fark var. Sen mutlu olmayı hak ettiğini de düşünmüyorsun ben düşünüyorum.
Din-Bilim Tartışmalarıyla İlgili Fikirlerim
Bir söylemin doğru/yanlış olduğunu ya bilebilirsin ya da doğru/yanlış olduğuna inanabilirsin. Bu inanç ve bilgi çizgisini belirleyen ise ispattır.
Örneğin "Bu yıl 200 tane kitap okudum." diye bir söylemim var. Bu söylemin doğru/yanlış olduğuna ben ispat sunana kadar sadece inanabilirsiniz. Sesli bir şekilde 200 kitabı da okurken
Biliyor musunuz literatürde o kadar çok bilgi fazlalığı var kii bende fazlalık yapmamak için tez yazmayacağım. Sizi düşünüyorum gençler.
ne yazacağımı, nasıl başlayacağımı bilmiyorum ama gerçekten çok yorulmuşum ben. Bu dediğim yorgunluk fiziksel falan değil öyle uyuyunca geçsin. Öyle bir yorgunluk ki geceleri bile uyutmuyor.
Yorgunum çünkü çok fazla pişmanlığım var.
Yorgunum çünkü insanları çok düşünüyorum.
Yorgunum çünkü herkesi kendim gibi sanıp hayal kırıklığı yaşıyorum.
Yorgunum çünkü yetersiz gibi hissediyorum.
Yorgunum çünkü önceliğim kendim değilim.
Yorgunum çünkü suçsuz olsam bile suçlu olduğuma inandırıyorlar.
Yorgunum çünkü yalnız hissediyorum.
Yorgunum çünkü sevdiklerim bile sırtıma da yük gibi hissettirmeye başladı.
Ben bu duygulardan kurtulamıyorum hiçbir zaman. Bazen gitmiş gibi hissettiriyorlar ama hep arkamdan geliyorlar.
Gerçekten yıllardır arkamda birisi var gibi hissediyorum ama bu anlatılacak bir şey değil sanki bi nefes veya rüzgar gibi nasıl anlatılır bilmiyorum böyle otururken falan yanımdan geçiyor gibi de hissettiğim oluyor nadiren ama hep arkamda
kendimi kötü hissedince de kalbimin içinde gibi hissettiriyor. Ben onu hiç sevmiyorum ama o beni bırakmıyor...