"Biri, Savaş ve Barış'ı okur ve 'Güzel bir macera romanıymış' der. Bir başkasıysa bir sakız ambalajını okur ve kâinatın sırlarını ortaya çıkarır." diyor bir film. Evet, bir insan hikmeti bir duvar yazısından öğrenebilir. Yaratıcı tarafından indirilen bir Kitap'ı okuyup da bir şey öğrenmediğini söyleyen de olabilir. Üzerinde hikmetli bir söz yazan duvar kendini boyanmaktan kurtaramadığı gibi, biri içindeki hikmetleri göremedi diye Kitap değerinden bir şey kaybetmez. Değerine değer katamamak, duvar yazısını görüp geçen, sakız ambalajını okuyup atan, Kitap'ı okuyup da ondan bir şey alamayan insanın sorunu. Ve bu sorun sorunların en büyüğü belki de. Bu sorun aşılmadan, okunan kitaplar, şahit olunan olaylar, yaşanan hayatlar, insanın heybesine bir kum tanesi kadar katkı yapamadan geçip gidiyor. Kırk sene, elli sene, altmış sene yaşanan hayatlar bir arpa boyu değişmeden, derinleşmeden, değerlenmeden kalıyor. Mesele, insanın bakışını, yaklaşımını, paradigmasını yeniden inşa etme meselesi. Aramadan dünyaya çevrilen bakışlar, zaten sahibine de pek bir şey buldurmuyor"
youtu.be/SRmp3tHT_XM?si=...
Bahar esareti
Dışarda yine tertemiz bir bahar havası
Güneş hafiften eriyor gökyüzünde
Ben yine esirim dört duvar içinde
Bu son esaretli bahar olsun diye
Pencereme yansıyan ışınlar
Karşımda dizi dizi kitaplar
Hangisini alt edeyim bilmem
Yoksa onlar mı beni eder bilemem
Enerjisi sömürülmüş bir hayatı
Doludizgin yaşasan ne
Önüne konan bir dilim ekmek
Ağzında altın kaşık taşısan ne
Yazan:Hiç
Belki Yine Gelirim
Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
Her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü
Bir gök gürlese bari diyorum, bir sağnak patlasa
Bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse
Ama bir tufan az mı gelir yoksa yine de
Yırtılan ve parçalanan bir şeyler olmalı mutlaka
Hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler.
Oysa ne kadar sakin bu
Ehline denk düşmeyen her şey ölür...
Kaktüsler çiçek açar🌼🌼
Toprağına denk düşen tohum filizlenir.
Suyunu vermediğin çiçeğin kuruduğu gibi,çok su verdiğin çiçekler de içten çürür..
Sen kendi bahçeni kurmazsan ,bahar gelmez,Kimse çiçek ekmez bahçene...
İnsan da böyle değil mi?
Kötüler düzelir bazen zamanla sevgiyle.
Ehline denk düşen gönüller mutlu olur yesermez mi aşkları
Özünde
Yetişkin hayatımın binbir derdine karşı kitaplardan bir duvar örmüştüm çevreme.Kitaplar,kitaplar ve daha çok kitaplar…
ömrümüz meçhullerden meçhullere akıyor
saatler bizim değil kitaplar bizim değil
bizim değil yaşamak bizim değil hiç bir şey
kendi dünyamızda yabancılar gibiyiz
ya çok erken ya çok geç doğmadık mı sevgilim
buna rağmen mutluluğa inanıyoruz.
(Duvar, Attila İlhan)
kendi kendimelerim 7
Şuraya çocukluğumu bırakıyorum. Çalıştığım kot atölyesinde yüzüme ve koluma bulaşan mavi boyayı bırakıyorum…
Boyumun henüz kapı çıkışındaki aynaya yetişmediği zamanlardan bahsediyorum. Yaşımın, yaşadığım hayattan çok küçük olduğu zamanlardan bahsediyorum. Radyoda sıradaki şarkıyı kendine ısmarlayan, ama bir türlü bulunduğu durumu tutturamayan