- Bana resmi yok ettiğini söylemiştin
- Yalan söyledim, resim beni yok etti.
Dorian, aldandı güzelliğine ve haz duygusu arada her şeyde , kötülüğü kafasında güzellik idealini hayata geçirmenin bir yolu olarak gördü ve o portreyi yok ederek her şeyi düzeltebileceğini sandı , sonra tekrardan iyi bir insan olmak istedi ama artık ruhu ve kibri onu mahvetmişti. Dorian için hiç umut yok muydu yani?
Birazcık (spoiler) uyarısı
Gerçekten insan olarak bizi biz yapan duygular, düşünceler vardır: vicdan gibi , merak gibi... Basil ressamımız Dorian 'dan o kadar çok etkilenir ve portresini yapmaya karar verir. Bu portenin ona sanat dünyasında yeni bir anlam getirdiğine inanır. Lord Henry ise Basil'ın arkadaşı, hedoist her şeyden haz duymak için yaşayan ve Dorian'ın resmen kanına girip zehirleyen kişidir. Dorian ise bu portreye bakarak "keşke ben hep geç kalsaydım da şu resim yaşlansaydı" der ve her şey bu noktadan sonra başlar. Henry ile fazla takılır ve düşüncelerini benimser. İlerledikçe kendi güzelliğine hayranlıkla yaşamaya devam eder ve kötülük yapar , birçok kötülük. Artık eski Dorian değildir , bir gün tablosunda izler görür ve inanamaz ama bir yandan da sevinir çünkü yaşlanmayacağını düşünür. Aslında o porte onun ruhunu ve vicdanını yansıtır , bir hüznün resmi gibi kalpsiz bir yüz. Hani bir söz vardır ya; insan ruhunu yitirdikten sonra dünyalar onun olsa neye yarar. İşte bu söz bu kitap için yazılmış olabilir.
Filmi de var ve etkisinden çıkmadan onu da izleyeceğim.
Buraya kadar okuyanlar için teşekkür ederim, hoşça kalın , okur kalın.
Atinalı Timon'undaki ''Apemantus'' karakterine benzeyen ve insanların yaltaklanma, şakşakçılık hareketlerini sevmeyen, huysuz ve ''başkaldıran insan'' Alceste var. Dediğim gibi kitap,
