“Bozkırın Tezenesi” Neşet Ertaş saygıyla ve özlemle
Benim çocukluğumun bir kısmı kırşehir'de geçti. hiç tanışmamış, bir kere bile görmedim yada karşılaşmamış olsak bile çok sevdiğiniz insanla aynı şehirden farklı zamanlarda geçmenin tuhaf bir hazzı var. bu yüzden sanki benim çocukluğuma dokunmuş gibi aslında Neşet Ertaş en çok hepimizin kalbine dokunmuş gibi. sadece
Bir yazıya nasıl başlanır?
İlgi çekici Orhan Pamuk cümlesiyle mi; romanına başlarken aylarca ilk cümlenin hesabını tutan, aylarca ilk cümleyi nasıl kuracağının ateşiyle yanan Hasan Ali Toptaş cümlesiyle mi?
Yoksa bir yazı, bir ilk cümle İlhan Berk’in yıllar önce okuduğum “Yazmak Öldürmektir.” düsturunca mı yazılır?
Yazmak, yazı veya bir metni
Trenin Vagonları gibi Kat Kat Duygular
İnsanı şarkıların notalarında aramıyorum. Onlar sabitler; insanlar gibi değişken menfaatçi değiller. Benim değişkenliğim ise en uç noktalarda gezerler. Farklıyım çok farklı: diğer insanlar gibi menfaatlerimi ön plana sürmem. Benim menfaatlerim belirgin ve önceden şekillenmiştir. Zor olan ise; duygularımı açığa vuramamam: sebebi ise; insanlar ile duygularımın örtüşemediği gerçeği.
Duygularınız örtüşmeyen veya örtüşmüyor gibi görünüyor diye insanları kırmamalısınız. Her insanla aynı duygularınız ile birleşemezsiniz. Bazen bir gülücüye muhtaç olacak aylara sürükeleyebilirsiniz.
Ben anlaşılmaz bir adamım. İnsanlarla içiçe-olabilir ve aynı anda kendi-içinde olabilirim. Bu benim yaşam-seçimimdir. Birileri bir duyguyu yaşamak istiyor diye bende aynı duyguları yaşamak zorunda olduğum anlamına gelmez.
Menekşe çiçek açıyor diye. Çınar ağacı da çicek açacak diye bir mecburiyet yoktur. Bazen öyle olur ki taşa yosun, yıllar önce kesilmiş kütükten fidan doğar. Odunları küçümseyen insanlar bir dağ klübesi hayali kurarken değerini hayal edemezler. Gerçekleştiğinde odunu önce kollarıyla sıkı sıkıya sarılır daha sonra ısınmak için tutuştururlar.
Gördünüz mü ? En ufak bir nefes almada dahi menfaat bekler insan.
Duygusuz insan yoktur. Duygularını saklayan insan vardır, olacaktır.
Artık aylar değil yıllar geçiyo nasıl bu kadar duygusuz olabilir bi insan anlamıyorum
HÜZÜN KOKULU AŞK
Hayatım boyunca çeşitli korkular yaşadım içimde. Hem de en acımasız olanlarını… Yine de kimseye söylemedim. Hiç kimseyle paylaşmadım, yaşadıklarımı. Daha çocukken o küçücük yüreğime korkunun her türlüsü yerleşti. O zamandan beri bu duyguyla iç içe yaşadım.
Bu yüzden de korkuyu içinde saklayan kişileri ben gözlerinden tanırım.
Onu
Çok insan var,
Bu yalnızlığın içinde..
Hepsi de siyah beyaz,
Bir hatıra fotoğrafı gibi donuk ve mat,
Geçmiş zamanlardan kalma..
Kimisinin eli çıkmamış,
Kimisinin yüzü gözü silik,
Kimisi de yarım yamalak,