Puta Tapınma
Tarihte duyumculuk, materyalizm ve animiz her zaman iç içe var olmuşlardır. Duyumculuk ve materyalizmi kabul eden toplumların dini yönelişleri puta tapınmada ifadesini bulur. Çünkü duyumcu bakış açısına sahip kimseler, gözlerinin görmediği bir tanrıya iman etmekte oldukça zorlanırlar. Dikkatleri ni çeken somut bir sembol ararlar. Fitri duygularını tatmin etmek için çabucak putlar yaparlar ve yaşamlarının diğer kesitlerinde olduğu gibi onlara ruhani anlamlar yüklerler.
Hz. İbrahim işte bu tür bir toplum içinde yetişmişti. Toplumda putperestlik, -materyalist hayatın diğer alanlarında olduğu gibi- en yüksek zirvesine ulaşmıştı. Yüce Allah onlardan şu şekilde söz etmektedir:
Onlara bir de İbrahim'in hikayelerini anlat. Babasına ve kavmine: "Neye tapıyorsunuz?" demişti de onlar: "Putlara tapıyoruz; saygıyla onların huzurunda duruyoruz" dediklerinde, şöyle demişti: "Dua ettiğinizde işitmiyorlar değil mi? Size fay daları da dokunmuyor, kötülük de edemiyorlar." "Evet ama atalarımızın böyle yaptıklarını gördük". dediler. İbrahim: "Şimdi anladınız mı neye tapıyormuşsunuz? Siz de eski atalarınız da; onlar bana düşman ama alemlerin Rabbi değil; beni yaratmıştı, şimdi de O yol gösteriyor; beni O yediriyor, içiriyor; hastalandığımda yine O iyileştiriyor; beni öldürecek olsa da, sonradan diriltecek; hesapların görüleceği gün hatalarımı bağışlayacağını umuyorum.
Sayfa 52 - MahyaKitabı okudu
Sosyal Bir Hayvan Olarak İnsan
Bu uygarlık bilgi edinmenin tek geçerli yolu olarak duyu organlarını görür. Daha önce de ifade edildiğ gibi, duyumsal algılamaların, insanın fizyolojik ola rak konuşan bir hayvan olmasından başka bir şeyine tanıklık etmemesi, doğal olarak hayvanlar dünyasına olan ilgisini artırmaktadır. Dolayısıyla bu medeniyetin mensupları tarihin kayıp
Sayfa 50 - MahyaKitabı okudu
1- Akla Ölçüsüz Bir Güven
Akla Ölçüsüz Bir Güven
Duyumsal verilere dayanmayan her şeyi inkar etmek, küçümsemek ve reddetmek. Sonuç olarak, duyuların algılamadığı, dolayısıyla aklın kabullen mesi gereken herhangi bir güce veya varlığa dönük bir inanç olmayacaktır. Herhangi bir varlığa veya görünmez bir güce iman söz konusu olmadığına göre, somut eylemlerde yüce bir
Sayfa 48 - MahyaKitabı okudu
Üç Tür Medeniyet/ I. Duyumcu Medeniyet
1. Duyumcu Medeniyet
Duyumsal algı ve veriler üzerine kurulu olan bu medeniyet, en eski ve en popüler medeniyetlerden bi ridir. İnsanların çoğunluğu tarafından kolayca benim senen ilkeleri vardır. Her zaman ve zeminde büyük kitlelere ulaşabilen sade yorumları, basit bir sosyal düzeni ve bireysel hazzı önceleyen yapısı vardır; dü şünsel derinlik ve entelektüel bir seviye gerektirmez, fedakarlık ve adanmışlık duygusu aramaz. Bu ba kımdan başka bir medeniyette olmayan bir çekiciliğe, aldatıcı bir cazibeye sahiptir. Tarih, hiçbir toplumsal düzenin insanlık üzerinde bu medeniyet kadar yaygın ve etkin olmadığına tanıklık eder.
Duyumsal verilere dayalı bir medeniyet daima aşağıdaki ayırt edici özelliklere sahip olacaktır:
1. Akla ölçüsüz bir güven
2. Hazza dayanan bir hayat anlayişi
3. Sosyal bir hayvan olarak insan
4. Puta tapınma
5. Sapkınlık
6. Faydacılık
Sayfa 47 - MahyaKitabı okudu
Kedi
Bir çocuğun ilk söylediği kelimenin " kedi " olduğunu duyumcu kocaman gülümsedim..
Sayfa 53 - Şule YayınlarıKitabı okudu
“ Rasyonalizmin kurucularına göre, lumen naturale’nin, yani doğal kavrayışın ya da akıl ışığının yaratılışa nufuz etme gücü öyle büyüktü ki, bize insan hayatını hem dış dünyadaki hem de insanın kendi içindeki doğayla uyumlandırma imkânını veriyordu. Rasyonalistler Tanrı’ya sahip çıkıyor, ama günlük hayatı belirleyen bir tanrısal irade kavramına karşı çıkıyorlardı: insanın kuramsal bilgi ve pratik kararlar açısından herhangi bir lumen supranaturale’ye (Lat., doğaüstü ışık) ihtiyacı yoktu. Geleneksel dini doğrudan karşısına alan, duyumcu epistemolojiler değil, rasyonalistlerin spekülatif evren tasarımlarıydı (yani, Telesio değil Giordano Bruno’ydu, Locke değil Spinoza’ydı), çünkü merafizikçilerin entelektüel kurguları, Tanrı, yaratılış ve hayatın anlamı doktrinleriyle deneyimcilerin kuramlarından çok daha yoğun biçimde ilgiliydi.” s. 68
