Ah bu kitap…Anneannemi kaybettiğimde hep aynı duygularda olduğumu hatırlattı.Anneannemin evinde bir saat var, o saat de hala susmadı.Her gittiğimde keşke bu dursaydı diyordum tıpkı Fournier gibi. Ben de hep anneannemi uyandırabilmek istiyorum ama olmuyor. İyi ki okumuşum anneanneciğimi yad ettim
