Hiçbir acı anlatamaz aslında özlemi. Yüreğindeki o sızıyı ,fotoğraflarına baktıgında gözlerinin dolduğunu , attıgı o uzun mesajları okuyup cevap yazamamayı,aramızda kilometreler olup sarılamamayı ,ağladığında başını koyacak bir omuz bulamadığında anlarsın yoklugunu ama elinden hiçbişey gelmez. İçindeki ateşi söndürmek için avazın çıkana kadar bağırmak istersin sesin çıkmaz. Boğazın düğümlenir anlatamazsın derdini ve sadece özlersin. Sen nasılsın bilmiyorum ne hissediyorsun onuda bilmiyorum. Beni sorarsan aslında ben hiç iyi değilim. Hani çoçukken dizimiz kanadığında iyileşmeyip gün geçtikçe daha çok acırya benim içimde şuan öyle gün geçtikçe daha bir koyuyo yokluğun, daha bir acı verip yük oluyor içime daha da derinleşiyo özlemim. Geçer diyorum, alışırsın diyorum çevrim içi oluşunu bekliyorum. Belki mesaj atar diyorum ve öylece izliyorum. İzlemekle de kalıyorum zaten.Ama asıl konu ne biliyor musun sensizlige alışamamış olmam.